Οι δρόμοι της δεξιάς στην Ελλάδα -τι μέλλει γενέσθαι

Του Χάρη Τσουλά (κείμενο για την Εθνική Συνδιάσκεψη της ΟΝΝΕΔ)

Κάνοντας μια μικρή αναδρομή ,θα λέγαμε πως ο κύριος πόλος του ελληνικού δεξιού χώρου ήταν και είναι ο δικός μας χώρος, η Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα που μετά την ίδρυσή του από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974,αποτέλεσε το συνεχιστή της λεγόμενης “παραδοσιακής δεξιάς”. Η Ν.Δ. εμπλουτίστηκε και με στοιχεία του φιλελευθερισμού και του κέντρου τις επόμενες δεκαετίες.

 Σε όλα αυτά τα χρόνια,υπήρξαν κατά καιρούς διάφοροι “εταίροι” της ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς,χωρίς να έχουν διαχρονική πορεία.

 Τα τελευταία τρία χρόνια όμως έχουν συμβεί πλήθος αλλαγών,ζυμώσεων και αναταράξεων ακόμα,τόσο σε όλο το πολιτικό φάσμα,όσο και στον δεξιό χώρο.

 Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, είχαμε το -ίσως πρωτοφανές στα χρονικά- φαινόμενο η ευρύτερη δεξιά να περιλαμβάνει πλέον περίπου 4-5 σχηματισμούς συνολικά ! (ΝΔ, Αν.Ελλ., ΛΑ.Ο.Σ., Ε.ΠΑ.Λ και δυστυχώς δυσαρεστημένους παραδοσιακά δεξιούς ψηφοφόρους που προτιμούν Χ.Α.)

 Όλα αυτά συνιστούν ένα σκηνικό κατακερματισμού που παρατηρείται μετά από πολλές δεκαετίες. Προσωπική μου άποψη είναι πως ο πλήρης κατακερματισμός οδηγεί μαθηματικά στην αδυναμία ενός ευρύτερου πολιτικού χώρου που έχει προσφέρει πολλά και σημαντικά και μπορεί να προσφέρει ακόμα περισσότερα στον τόπο,πολύ δε περισσότερο όταν ένα κόμμα εξ αυτής της παράταξης- το δικό μας κόμμα- βρίσκεται στην εξουσία,στην τόσο κρίσιμη για τη χώρα σημερινή περίσταση.

 Αυτό λοιπόν που μπορεί να συμβεί είναι μιας μορφής “επανεκκίνηση”. Και αυτό αφορά κυρίως τον κεντρικότερο πόλο της Δεξιάς, το κόμμα μας, τη Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι αναγκαίο να συμβεί με νέο όνομα ή νέα σύμβολα. Αναμφισβήτητα πρέπει να γίνει με ανανέωση πολιτικών και νοοτροπιών.Με προσανατολισμό σταθερά φιλοευρωπαϊκού χαρακτήρα , με σεβασμό στα εθνικά ζητήματα, τις ανάγκες της κοινωνίας και τις αξίες της Πατρίδας συνδυάζοντας κατά το δυνατότερο αρμονικό τρόπο τις αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού,του κοινωνικού κέντρου και της λαϊκής ελληνικής δεξιάς.

 Δίπλα από αυτή την παράταξη,στο ζωτικό χώρο της Δεξιάς πάντα,θα μπορούσε να σταθεί ένα περισσότερο,χριστιανοδημοκρατικού-συντηρητικού-πατριωτικού τύπου κόμμα,το οποίο όμως θα μπορεί να δώσει έμφαση σε περισσότερο ρεαλιστικές και όχι λαϊκίστικες θέσεις και θα έρθει σε αντικατάσταση ή σύμπτυξη των ήδη υπαρχόντων υπολοίπων σχηματισμών καθώς και με τη συμπίεση έως και οριστική αντιμετώπιση του ακραίου λόγου της Χρυσής Αυγής.

 Σε κάθε περίπτωση,αναγκαία συστατικά για τη συνέχιση της ύπαρξης της παράταξής μας στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής του τόπου είναι τα προαναφερθέντα: Σεβασμός στις αξίες της και στις αρχές της από το παρελθόν,είσοδος νέων,γόνιμων στοιχείων,νοοτροπιών και πολιτικών, ακόμα μεγαλύτερη στροφή σε ορθές,ρεαλιστικές και αληθινές προγραμματικές θέσεις,συμμετοχή νέων ανθρώπων ολοένα και περισσότερο και προ παντός διαρκής επαφή με την κοινωνία,φυγή από την εσωστρέφεια. 

Η Ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς Παράταξης!

 

Το κεντρικό αίτημα της ραχοκοκαλιάς της λαϊκής βάσης της παράταξης δεξιότερα του κέντρου συνοψίζεται μετά το 2009 στην ανασυγκρότηση και τη δημιουργία ενός πόλου με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Εκφράστηκε δυναμικά η αδήριτη ανάγκη της Κεντροδεξιάς να οικοδομήσει εξ αρχής την ιδεολογική της ταυτότητα, αναβαπτιζόμενη στα νάματα των διαχρονικών της αξιών. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μεταπολιτευτικά αφόπλισε το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Δεξιάς, της οποίας τα ηγετικά κλιμάκια απεδείχθησαν λόγω και έργω ανίκανα να υπερασπιστούν τον αξιακό χάρτη της παράταξης. Σύντομα, η ιδεολογική υπεροχή της Κεντροδεξιάς μετετράπη σε ενοχικό σύμπλεγμα ιδεολογικής κατωτερότητας.

Ενώ παντού αλλού οι ιδέες και οι πολιτικές δυνάμεις της φιλελεύθερης και πατριωτικής Δεξιάς θριάμβευαν, στην Ελλάδα υποχρεώθηκαν σε άτακτο υποχώρηση. Έννοιες και λέξεις όπως «επιχειρηματικότητα», «ιδιωτικοποίηση», «Έθνος», «πατριωτισμός», «νομιμοφροσύνη», «πανεπιστημιακό άσυλο» διαστρεβλώθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν.

Η για πρώτη φορά από τη βάση εκλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ( ΝΔ) με πρωτοφανή μαζικότητα και η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι της παράταξης καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες, έπειτα από μια ήττα στρατηγικής σημασίας, για μια ριζική ανανέωση και την μετεξέλιξη της ΝΔ σε ένα σύγχρονο κόμμα με ακτινοβολούσα ιδεολογία. Έκτοτε και με τη μεσολάβηση της μνημονιακής διαχείρισης, κάποιες στοχεύσεις πραγματώθηκαν αλλά και κάποιες σημαντικές αλλαγές  λησμονήθηκαν και οι γωνίες αμβλύνθηκαν, με αποτέλεσμα η εικόνα που διαμορφώθηκε να θυμίζει έντονα το νεφελώδες τοπίο της προ του 2009 περιόδου, όπου κυριαρχούσαν οι στρεβλές αντιλήψεις περί «μεσαίου χώρου». Η αναγκαστική δε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ αλλοίωσε εν πολλοίς τα όποια πατριωτικά χαρακτηριστικά προσδοκούσε να προσδώσει στη διακυβέρνηση της η ΝΔ, με συνέπεια οι ψηφοφόροι της να φυλλορροούν προς λαϊκίστικα και πατριδοκάπηλα μορφώματα.

Το γιγαντιαίο εγχείρημα ανασυγκρότησης της παράταξης δεξιότερα του κέντρου προβάλλει επιτακτικότερο όσο ποτέ, τόσο για την ομαλή αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη και τη διατήρηση των ιδεολογικών σκήπτρων έναντι του αντιπάλου δέους όσο και γιατί διαχρονικά αποτέλεσε την παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόλμησε δύο φορές και επιβραβεύτηκε πανηγυρικά. Το 1955 διέλυσε τον «Ελληνικό Συναγερμό» ιδρύοντας την «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση»( ΕΡΕ) και το 1974 την ΕΡΕ ιδρύοντας τη Νέα Δημοκρατία. Η νέα Κεντροδεξιά που πρέπει να προκύψει ή θα είναι λαϊκή ή δεν έχει λόγο ύπαρξης, διότι η κρίση και το χθες αντιπαλεύονται μόνο με ισχυρά κοινωνικά ερείσματα. Θα συγκεντρώνει τα υγιέστερα πατριωτικά, αστικά, φιλελεύθερα και φιλοευρωπαϊκά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Η νέα Κεντροδεξιά δεν θα είναι ούτε λαϊκίστικη, ούτε ενοχική και πρωτίστως θα είναι Δεξιά.

Ο χρόνος υπάρχει ακόμα, απομένει το «άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά»!