Ελλάδα: Τελευταία στάση πριν τον νεο-κομμουνισμό

του Θέμου Αναστασιάδη

Αν αποτύχει ο Σαμαράς και κυβερνήσει η χαλαααρή Αριστερά, όλη η Ευρώπη βρίσκει έναν νέο μπελά
Οι Αμερικάνοι που ξέρουν από κρίσεις και κάποιοι σοβαροί πολιτικοί παρατηρητές στην Ευρώπη που βλέπουν πέρα από τη Μέρκελ και το ΔΝΤ θεωρούν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας παίζονται πολύ περισσότερα από το μέλλον της στο ευρώ. Αν ανοίξει με την κατάρρευσή της η κερκόπορτα για ποικιλόμορφες αριστερόστροφες κυβερνήσεις διαμαρτυρίας, ο ιός θα μεταδοθεί τάχιστα σε Ιταλία και Ισπανία, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα καινούριο φαινόμενο: τον νεο-κομμουνισμό όπως εκφράζεται στη χώρα μας από τα διάφορα κόμματα, κομματίδια, Συνιστώσες κ.λπ., εντός, εκτός και επί τα αυτά της ευρύτερης Αριστεράς εν γένει που έχει ήδη το 35% και βάλε. (Ή μήπως είναι πια ακόμη πιο ψηλά;)

Ο νεο-κομμουνισμός, ή κατ’ άλλους μετα-κομμουνισμός, που ανθεί με διάφορες μορφές στην κλυδωνιζόμενη Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση φυσικά με τον νεο-φασισμό... Δυστυχώς! Διότι δεν πρόκειται για περιθωριακό κίνημα που είναι καταδικασμένο να μείνει σε μονοψήφια ποσοστά σαν την Ακροδεξιά, αλλά αγκαλιάζει όλο το κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που πλήττεται από την κρίση. Ο νεο-κομμουνισμός δεν έχει ακόμη καμία σχέση με τον παραδοσιακό κομμουνισμό. Δεν είναι επαναστατικό κίνημα, αλλά καθαρά διεκδικητικό: το όραμά του είναι εξουσία για την αναδιανομή... του ό,τι έχει περισσέψει, χωρίς σχέδιο και συγκροτημένη άποψη για το πώς μπορεί να υπάρξει καταρχάς πλούτος και δημιουργία. Είναι προϊόν της απελπισίας των τέως «προνομιούχων» και αναζητά λύσεις ευκολίας. Ομως η κατάρρευση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας υπό την πίεση της συνεχούς λιτότητας σε συνδυασμό με την ύφεση γεννούν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους πελάτες για το νεο-κομμουνιστικό μέτωπο. Οταν βλέπεις να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το ίδιο κόμμα ο απελπισμένος καταστηματάρχης που βουλιάζει στις ακάλυπτες επιταγές με τον τρομοκράτη-ληστή της Πάρου, τότε προφανώς δεν φταίει το… κόμμα που εισπράττει τη διαμαρτυρία αλλά οι συνθήκες που τη δημιουργούν. Παλιά έλεγαν ότι οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτ' άλλο από τις αλυσίδες τους. Ομως, το ότι οι τωρινοί μορφωμένοι άνεργοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι έχουν να χάσουν και τα εφάπαξ και τα επιδόματά τους κάνει τα πράγματα ίσως πιο επικίνδυνα.

Γιατί έχουν ακόμη να χάσουν και τις διακοπές τους και τα σπίτια τους και τα Ι.Χ. τους και τις σπουδές των παιδιών τους - όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα και «κεκτημένα» μέχρι σήμερα. Δεκάδες εκατομμύρια αγανακτισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις που το πολιτικό σύστημα -εντός και εκτός Ελλάδος- δεν είναι σε θέση να δώσει. Ας αφήσουμε λίγο τη χώρα μας απ’ έξω, γιατί για μας είναι αυταπόδεικτο πια πως αν δεν τα καταφέρουν τελικά ο Σαμαράς και η τρικομματική, και κυβερνηθούμε από οιουδήποτε είδους «αριστερή συμμαχία» με νεο-κομμουνιστικά στοιχεία που λέει παλαβομάρες, θα ξεκοπούμε μια και καλή από τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο. Η σημερινή κυβέρνηση -καλή, κακή ή μέτρια- είναι όντως ο τελευταίος κρίκος με τον Δυτικό Πολιτισμό και την Ε.Ε. Απαξ και πέσει και έρθουν… «οι άλλοι», αυτοί που δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε μεταξύ τους για το αν είναι υπέρ ή κατά του ευρώ, θα αρχίσει ένας νέος κοινωνικοοικονομικός Μεσαίωνας για τον Ελληνισμό, τις φρικιαστικές διαστάσεις του οποίου δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε σήμερα. (Γιατί ο νεο-κομμουνισμός στην Ελλάδα έχει και κάποια κωμικοτραγικά στοιχεία: ο ηγέτης της Νέας Αριστεράς να διαμαρτύρεται από... τις διακοπές του γιατί δεν τον δέχεται ο Γιούνκερ! Ε, μάλλον ο πρόεδρος του Eurogroup δεν θα 'χε φέρει μαζί το μαγιό του! Στην περίπτωση του νεο-κομμουνισμού σίγουρα η ιστορία επαναλαμβάνεται και ως φάρσα.)

Δυστυχώς η πολιτική διάσταση λείπει εντελώς μέχρι σήμερα από την οπτική της Ε.Ε., ιδίως μάλιστα της Γερμανίας. Πολύ περίεργο! Η Ανγκελα δεν είναι και τόσο μικρή για να μη θυμάται τον Χόνεκερ, και το «Τείχος», που ακόμα και οι φίλοι της οι Φινλανδοί τής είπαν να μην ξαναχτίσει σαν σύνορο Βορρά - Νότου. Ο Σόιμπλε δεν μπορεί να αγνοεί ότι χρειάστηκε να πληρώνουν όλοι οι Ευρωπαίοι μια εικοσαετία έως ότου ενσωματωθούν τα «ορφανά» της Ανατολικής Γερμανίας. Απαιτήθηκαν τεράστια ποσά για να απεξαρτηθούν όχι μόνο οι Ανατολικογερμανοί, αλλά και οι Πολωνοί, οι Τσέχοι, οι Ούγγροι, όπως και οι βαλκανικές χώρες απ’ τα ερείπια της σοβιετικής τραγωδίας. Γι’ αυτό και συγκριτικά μοιάζει εντελώς παράλογο και ανεύθυνο να αφεθεί μια καθαρά ευρωπαϊκή χώρα, με σταθερή δυτική προσήλωση, να διολισθήσει σε έναν νεο-κομμουνιστικό εφιάλτη μόνο και μόνο επειδή τα ελλείμματά της είναι μεγαλύτερα από άλλων χωρών. Είναι σαν να ’χεις ένα παιδί που είναι πίσω στα μαθήματα και για να διορθωθεί το αποβάλλεις οριστικά από το σχολείο.

Ο νεο-κομμουνισμός, λοιπόν, η νέα αριστερή τάση που σαν αντίδοτο στην απελπισία προτείνει τη νοσταλγία για τα «χαμένα κεκτημένα» και έχει ως εργαλείο του τη σκόπιμη αοριστία, δεν είναι μια καθαρά ελληνική υπόθεση. Ο σχηματισμός μιας αριστερόστροφης κυβέρνησης ΕΥΚΟΛΙΑΣ «πάντων των διαμαρτυρόμενων» μπορεί να αποσταθεροποιήσει όχι μόνο την Ευρώπη και το γιούρο, αλλά κατ’ επέκταση τη Δύση ολόκληρη. Αρα, να μη μας λένε -όπως ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, αλλά και ο Ολάντ- ότι το θέμα είναι μόνο στα χέρια μας. Είναι και στα δικά τους. Θέλουν να ξυπνήσουν ξανά οι εφιάλτες της Βαϊμάρης, αλλά και κυβερνήσεις τύπου Κερένσκι, με αμέτρητους «θολωμένους» μεσογειακούς λαούς να ζητούν τα «κλεμμένα» (όνειρα) πίσω;  Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Κι αλήθεια, πιστεύουν ότι τόσο σημαντικές αποφάσεις για την ανθρωπότητα μπορεί να εξαρτώνται από την έκθεση των λογιστών της Τρόικας; Σοβαρά μιλάμε; Η Ελλάδα υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία της το τελευταίο οχυρό απέναντι στη βαρβαρότητα. Μία ακόμα ζούμε τώρα. Το καταλαβαίνουν, άραγε;

πηγή: Πρώτο Θέμα

Χρεοκοπία, πολιτική και ηθική

Του Νικου Γ. Ξυδακη

Η κρίση ανοίγει τα μάτια, τουλάχιστον σε όσους θέλουν να τα ανοίξουν, και μας δείχνει με τρομερή διαύγεια όσα από χρόνια συνόδευαν τον δημόσιο βίο και τα προσπερνούσαμε. Ενα κυρίως: τη φθορά της δημοκρατίας, τη δυσφορική μεταδημοκρατία, έτσι όπως την οσμιζόμαστε να μας κυκλώνει από καιρό, και τώρα τη βλέπουμε να αποσαθρώνεται μπρος στα μάτια μας και να μας σκεπάζει με τα σαρίδια και τ’ αποκαΐδια της χαμένης ύλης της.

 

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, και πολύ νωρίτερα ακόμη, επισημαίναμε όχι μόνο τη διάχυτη δυσφορία για το συστημικό αδιέξοδο και τις βαρύτατες ευθύνες των ηγετικών ελίτ, αλλά και το γεγονός ότι η κρίση είναι κατ’ ουσίαν βαθύτατα πολιτική, ως εκ τούτου οι λύσεις δεν μπορούν παρά να είναι αναλόγως πολιτικές, αναγεννητικές του πολιτεύματος εν γένει, και όχι τεχνικές διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος. Ωστόσο, τρία χρόνια από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, και αφού εν τω μεταξύ έχουν ήδη μεσολαβήσει δύο Μνημόνια, μία επίσημη χρεοκοπία διά της αναδιάρθρωσης χρέους, μία καθαίρεση πρωθυπουργού, μία δικομματική κυβέρνηση υπό τεχνοκράτη πρωθυπουργό, δύο εκλογικές αναμετρήσεις και μία τρικομματική κυβέρνηση, το ελληνικό πρόβλημα εξακολουθεί να προσεγγίζεται ως οικονομικό και όχι ως πολιτικό.

 

Δύο από τις πολλές όψεις της πολιτικής παρακμής: η ασύμμετρη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου· και η ηθική απαξίωση της δημοκρατικής λειτουργίας και των πολιτικών προσώπων. Και τα δύο συμπτώματα της φθαρμένης δημοκρατίας διαπερνούν την τρέχουσα ρητορική με πολλούς τρόπους, φανερά ή έμμεσα· και τα δύο συμπτώματα δείχνουν πόσο εξασθενημένα είναι τα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους.

 

Τη δυστροφική και στρεβλή σχέση δημόσιου–ιδιωτικού τη διαπιστώνουμε στον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι Ελληνες τον χώρο, την ίδια τους την πατρίδα, αλλά και τις λειτουργίες του κράτους. Οσο νοικοκύρηδες είναι στον ιδιωτικό τους χώρο και μαχητικοί υπερασπιστές του, τόσο αδιάφοροι ή και εχθρικοί είναι απέναντι στον κοινόχρηστο δημόσιο χώρο. Η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή, λαμβάνει όλη τη φροντίδα και την ενέργεια· ο δημόσιος χώρος, το κοινό, επαφίεται στη φροντίδα των αιρετών αρχόντων ή στην τύχη του, όταν δεν αντιμετωπίζεται ως λεία. Η αδιάφορη–εχθρική σχέση με τον δημόσιο χώρο, δηλαδή με την υλική έκφραση της δημόσιας σφαίρας, επεκτείνεται αναλόγως και στους άυλους θεσμούς και στις λειτουργίες του δημοκρατικού κράτους: η συμμετοχή δεν εκλαμβάνεται ως ευθύνη και συνεργασία, αλλά ως συναλλαγή. Από αυτή την άποψη, η πελατειακότητα, ένα πολύ πρώιμο χαρακτηριστικό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εξακολουθεί να κυριαρχεί στην ύστερη ελληνική δημοκρατία, μαζί με άλλα μετανεωτερικά χαρακτηριστικά.

 

Ενα απ’ αυτά τα μετανεωτερικά στοιχεία είναι η εμμονική ρητορική περί απομείωσης του κράτους, νεοφιλελεύθερης καταγωγής: το κράτος φταίει για όλα τα δεινά, το κράτος πρέπει να μειωθεί έως εξαφανίσεως, λιγότερο κράτος κ.ο.κ. Ενώ είναι απολύτως ορθό και θεμιτό να ζητάμε δίκαιο, ορθολογικό και αποτελεσματικό κράτος, προ πάντων δημοκρατικό, ώστε να εγγυάται την ισότητα, απεναντίας είναι εντελώς ανορθολογικό και ανιστορικό να ζητάμε την εξασθένηση του εργαλείου επειδή ο χρήστης είναι φαύλος ή ανίκανος. Η εξαχρείωση των πολιτικών προσώπων και των κρατικών λειτουργών δεν θα εξαφανιστεί αν εξασθενήσει το κράτος. Αντιθέτως, μόνο ένα λειτουργικό, ισχυρό δημοκρατικό κράτος μπορεί να εγγυηθεί την ισονομία, τη δικαιοσύνη, τον έλεγχο της αυθαιρεσίας και των σφετεριστών της εξουσίας.

 

Σε αυτό το σημείο εισέρχεται το άλλο σύμπτωμα της εγχώριας μεταδημοκρατίας: η ηθική απαξίωση των πολιτικών προσώπων και των θεσμών. Μια βασική έκφραση, αλλά και αιτία μαζί, είναι η αυτοπροστασία των πολιτικών από τον έλεγχο και την τιμωρία, η περιβόητη ασυλία που έχουν θεσπίσει για τους εαυτούς τους. Αλλη έκφραση είναι η πεισμώδης εθελοτυφλία ενώπιον των φαινομένων διαφθοράς και η κυνική απόρριψη της πολιτικής ευθύνης. «Οποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα!»

 

Με αυτά τα λόγια ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης όρισε προ ετών, επί Ισχυράς Ελλάδος, το πολιτικό πλαίσιο της μη διερεύνησης σκανδάλων και της ατιμωρησίας. Δυστυχώς για τον πρώην πρωθυπουργό και για την ασθενή δημοκρατία, πλειάδα κορυφαίων συνεργατών και υπουργών του ευρέθησαν αργότερα διωκόμενοι ή υπόδικοι για τεράστια σκάνδαλα, από τους Μαντέλη και Τσουκάτο έως τον Τσοχατζόπουλο.

 

Εκτοτε το σημιτικό πλαίσιο, υπονομευτικό και εξευτελιστικό για την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία, διευρύνθηκε από άλλους ικανούς συνηγόρους: η εντυπωσιακά κυνική διάκριση του «νόμιμου» από το «ηθικό», κατά Γιώργο Βουλγαράκη, παραμένει ισχυρή και δραστική έως σήμερα, όπως επιβεβαίωσε έργω και λόγω ο Βύρων Πολύδωρας, για μία ημέρα πρόεδρος της Βουλής. Το νόμιμο δικαίωμα του νεποτισμού επικαλέστηκε κι αυτός.

 

Κανείς όμως εισαγγελέας δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή του πολιτικού κόσμου. Αντιθέτως, ο κυνισμός, η νομότυπη ανηθικότητα, η αλαζονεία και η απληστία των αιρετών, εντέλει η προδοσία της ηθικής αποστολής του αιρετού και η κατοδολίευση της εντολής, οδήγησαν στο μαζικό μούτζωμα της Βουλής και στα τυφλά γιαουρτώματα.

 

Η ηθική εξαχρείωση των προσώπων σημαίνει εκχώρηση εξουσίας σε εξωθεσμικά κέντρα, εκτός δημοκρατικού ελέγχου: ο ηθικά επιλήψιμος πολιτικός είναι πολλαπλώς εκβιαζόμενος, ουσιαστικά όμηρος. Η δε δημόσια σφαίρα μετατρέπεται σε αρένα σύγκρουσης οργανωμένων συμφερόντων, όπου κατασπαράζονται όλοι: έντιμοι, Δον Κιχώτες, εισαγγελείς, θεσμοί και ιδέες. Η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής.

πηγή: Καθημερινή

Η δικτατορία των "Αντικειμενικών"

γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

Με έναν παράδοξο -είναι η αλήθεια- τρόπο επανήλθε στην ελληνική επικαιρότητα η φαρσοκωμωδία των «Ολυμπιακών Αγώνων», επιβεβαιώνοντας το αξίωμα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Στην αλήστου μνήμης εποχή του 2004 και των όσων προηγήθηκαν στο απίστευτο «φαγοπότι» δημοσίου χρήματος από το 1997, κράτος και οικονομικό παρακράτος καλούσαν τους πάντες ώστε να «ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα»!

Τα «Olympic Games» του 2004 υπήρξαν η αποθέωση και ταυτόχρονα το σημείο τέλους μιας απόλυτης παρακμής η οποία επιβλήθηκε στην Ελλάδα στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», της «κοινωνίας της πληροφορίας» και του πολυπολιτισμού. Αυτή ακριβώς ήταν η χρονική περίοδος κατά την οποία δημιουργήθηκε ένα πραγματικό τέρας το οποίο υπήρξε πανταχού παρόν στην δημόσια ζωή. Αρχής γενομένης από τον πολιτικό υπόκοσμο των σημιτικών «εκσυγχρονιστών», στην σχολική εκπαίδευση του πολυπολιτισμικού «οράματος», στην δημοσιογραφία με τους κάθε λογής ινστρούχτορες και παντογνώστες, στην τηλεόραση

της μεσημεριανής εκπόρνευσης, στην οικονομία με τους «εθνικούς εργολάβους», και τέλος, στον αθλητισμό που κατά έναν θαυμαστό πραγματικά τρόπο συναντιούνταν όλοι οι ανωτέρω.

Ποιος αλήθεια μπορεί να ξεχάσει την προ-ολυμπιακή Ελλάδα, με τα δεκάδες κάθε χρόνο «meeting» στίβου, τα οποία ανάγκαζαν να παρακολουθούν παιδικές κατασκηνώσεις (!) για να έχει λίγα γεμάτα καθίσματα το στάδιο; Από το 1997 μέχρι το 2004, η έννοια του αθλητισμού μετατράπηκε σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων βιομηχανία. Πιθανοί και απίθανοι, από εργολάβοι και καναλάρχες μέχρι καφετζήδες συντονίστηκαν σε μια τρομακτική και λυσσώδη κατασπάραξη δημοσίου χρήματος. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Ήταν ο «χρυσούς αιών» της τηλεοπτικής δημοκρατίας, με τα χρήματα να πέφτουν βροχή, τα δάνεια επίσης και την κοινωνική πανώλη των «life style» επαρχιωτών εκδοτών, στο απόγειό της. Και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να πει κάτι διαφορετικό! Η περίοδος αυτή ακόμη είναι χαρακτηριστική διότι με αφορμή το «live your myth in Greece», δημιουργήθηκαν μια σειρά από παρασιτικά επαγγέλματα, άγνωστα μέχρι τότε στην ελληνικήκοινωνία. Επαγγέλματα όπως του «αντικειμενικού δημοσιογράφου », του «πανελίστα», του «manager», του «συμβούλου επιχειρήσεων », του «διανοούμενου» κλπ. Όλα αυτά συνδέθηκαν μεταξύ τους, πέρα από την κερδοσκοπία, και με κάτι άλλο ακόμη χειρότερο: την καινοφανή έννοια του «πολιτικώς ορθού», μια απίστευτη ιερά εξέταση, μια στυγνή δικτατορία σκέψης και γνώμης, με την οποία οποίος ερχόταν έστω και κατά φαντασία σε αντίθεση, είχε διαγράψει το οποιοδήποτε δημόσιο μέλλον του. Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, μέχρι και το εργασιακό περιβάλλον, άπαντες έπρεπε να μιλούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ύφος και λεξιλόγιο, αν ήθελαν να παραμείνουν μέρος αυτού του κοινωνικού βόθρου της «κοινής γνώμης». Η πολυπολιτισμική και εκσυγχρονισμένη Ελλάδα της ΟΝΕ και των «Ολυμπιακών Αγώνων», ήταν πλέον γεγονός. Αλλά όπως όλες οι κομπίνες έτσι και αυτή είχε το τέλος της, χάθηκε μέσα στα ίδια τα κοινωνικά συντρίμμια ψύχων και ανθρώπων τα οποία δημιούργησε.

Κανείς φυσικά δεν λογοδότησε, κανείς δεν πλήρωσε τον λογαριασμό, τον οποίο έστειλαν στα γνωστά κορόιδα... Και την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες σχεδόν είχαν ξεχάσει αυτόν τον φρικτό εφιάλτη, βιώνοντας πλέον τα απόνερα του, ήρθε αυτή η κωμικοτραγική ιστορία με την Ελληνίδα αθλήτρια να τους τον θυμίσει. Να τους θυμίσει για μια ακόμη φορά ποιο ήταν, και συνεχίζει να είναι, το αποκρουστικό δημιούργημα όλων αυτών των χρόνων της πλαστικής ευδαιμονίας, το οποίο νοσταλγούν οι κάθε λογής εργατοπατέρες και «μνημονιομάχοι».

Δεν πρόκειται καν να ασχοληθούμε με το ανέκδοτο της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου. Το αν είναι ρατσιστικό ή αν η συγκεκριμένη κοπέλα το είπε για να «δηλώσει την φυλετική της ανωτερότητα εις βάρος των οικονομικών μεταναστών» όπως είπαν οι γνωστοί ψυχοπαθείς από τηλεοράσεως, το αφήνουμε στην ελάχιστη λογική κρίση του καθενός.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ο απίστευτος συντονισμός της σύγχρονης ιεράς εξέτασης. Όλα εκείνα τα κοινωνικά παράσιτα τα οποία βίασαν την ελληνική πατρίδα επί χρονιά, βρήκαν και πάλι την ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Οι ίδιοι και οι ίδιοι για μια ακόμη φορά: «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί ινστρούχτορες, πολιτικοί απατεώνες, διαπλεγμένοι φοροφυγάδες, των οποίων εθίγησαν τα αντιρατσιστικά τους αισθήματα από το «ρατσιστικό παραλήρημα» (!) μιας νεαρής αθλήτριας, την οποία κυριολεκτικά εξευτέλισαν και κατασπάραξαν.

Άθελα τους όμως δημιούργησαν, έστω και με τον τρόπο αυτό, ένα ηρωικό πρότυπο σε μια ταπεινωμένη ελληνική κοινωνία, η οποία ασυνείδητα ταυτίστηκε με την Βούλα Παπαχρήστου. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία ταυτίστηκε με την ελληνίδα αθλήτρια, διότι ένιωσε πως αυτή που την κατασπαράσσουν είναι ακριβώς οι ίδιοι που επί δώδεκα χρόνια κατασπάραξαν ένα ολόκληρο λαό.

Όσο για την συντονισμένη «αντιρατσιστική» εκστρατεία, δεν μας εκπλήσσει. Και αυτό γιατί παραλλάσσοντας την φράση του Samuel Johnson, γνωρίζουμε πως ο αντιρατσισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

πηγή: elkosmos.gr