Social Icons

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Μαρίν Λεπέν: «Το ευρώ είναι ένα οικονομικό και κοινωνικό λάθος»



Συνέντευξη στον Μιχαλη Tσικαλα


«Το ευρώ είναι ένα μεγάλο λάθος», επιμένει η Μαρίν Λεπέν, πρόεδρος του γαλλικού Εθνικού Μετώπου και κόρη του ιδρυτή του, Ζαν Μαρί Λεπέν. Κατά την άποψή της, η Ε.Ε. είναι μια ευρωπαϊκή ένωση σοβιετικού τύπου. Γενικότερα, η λεκτική οξύτητα, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της, όταν αναφέρεται στην Ε.Ε. Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι απόσπασμα εκείνης που δημοσιεύεται σήμερα στην κυπριακή έκδοση της «Κ».

– Η κυπριακή οικονομία, όπως και αυτές της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας, είναι κάτω από την ομπρέλα της τρόικας. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, πού θα βρισκόταν η Ευρώπη σήμερα;

– Θα ήμασταν καλύτερα. Στην ουσία το ευρώ έχει υιοθετηθεί για να αναγκάσει ορισμένες χώρες να εγκαταλείψουν την ελευθερία των πολιτών τους. Το ευρώ είναι ένα μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό λάθος. Για να διασώσουμε αυτή την ιδέα έχουμε υιοθετήσει τη λιτότητα, που είναι ενάντια στην οικονομική ώθηση. Και ο λόγος; Απλώς για να σώσουμε αυτό το δόγμα που ονομάζεται ευρώ. Αυτό είναι που ευθύνεται για διάφορες αλλαγές που έχουν επέλθει, στη βιομηχανοποίηση για παράδειγμα, και επίσης ευθύνεται για την καταστροφή πολλών κοινωνικών συστημάτων απλά και μόνο για το όφελος των τραπεζών.

– Η κ. Μέρκελ και ο κ. Ολάντ, είναι κατά κάποιο τρόπο οι μεγάλοι παίκτες της ευρωπαϊκής πολιτικής. Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τι ρόλο έχουν;

– Δεν έχουν ρόλο, αυτό είναι το θέμα. Στην ουσία η κ. Μέρκελ κατευθύνει τα πράγματα, ενώ οι Γάλλοι δείχνουν κάποια αδυναμία. Και ο λόγος είναι απλός: η Γερμανία είναι η μοναδική η οποία έχει συμφέρον από τη συνέχιση της ύπαρξης του ευρώ.

– Αρα παραδεχόμαστε ότι βιώνουμε την Ευρώπη της μιας χώρας…

– Αυτό ονομάζεται ευρωπαϊκή ένωση σοβιετικού τύπου!

– Θα καταρρεύσει λοιπόν κατά τη γνώμη σας το ευρώ;

– Ναι. Εχει καιρό που το λέω, ως κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί. Ισως είναι η Γερμανία που θα θέσει τέλος στο ευρώ, εφόσον κάποια στιγμή θα υπάρξει ένα τεράστιο χρέος που και πάλι θα κληθεί ο λαός να το πληρώσει.

– Και αν καταρρεύσει, μετά τι;

– Γι’ αυτό λέω να προλάβουμε την κατολίσθηση αντί να περιμένουμε κάτι που θα συμβεί έτσι και αλλιώς. Θέλω να οργανωθούμε και να προετοιμάσουμε την είσοδο σε ένα εθνικό νόμισμα. Κοιτάξτε, μας κοστίζει πολύ το ευρώ και είναι αυτό που σκοτώνει την ανταγωνιστικότητά μας. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα δώσει τη δυνατότητα στις χώρες του Νότου να αναπτύξουν εκ νέου την οικονομία τους.

– Το Εθνικό Μέτωπο από πολλούς θεωρείται ως ακροδεξιό κόμμα. Εσείς συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

– Οχι, δεν είναι. Για να ορίσουμε τον όρο ακροδεξιά, σημαίνει καταρχήν ότι αρνούμαστε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Στην ουσία δεν έχουμε το παραμικρό κοινό με αυτό που ιστορικά θεωρείται ακροδεξιά. Απλώς είμαστε απέναντι σε οποιαδήποτε αταξία, οικονομικού ή άλλου τύπου, εφόσον οι αδύνατοι είναι εκείνοι που την πληρώνουν στο τέλος.

– Παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζετε ότι υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, όπως για παράδειγμα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;

– Είναι δύσκολο να πάρω θέση σχετικά με τη δεξιά και την αριστερά. Νομίζω ότι δεν υφίσταται πλέον αυτός ο διαχωρισμός. Από τη μια υπάρχουν οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, αυτοί που πιστεύουν ότι πρέπει να εξαφανιστεί το έθνος και η μόνη νομοθεσία που θα πρέπει να ισχύει είναι αυτή της αγοράς χωρίς όρια, και υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι μόνο το έθνος μπορεί να προστατεύσει τους λαούς.

– Εμείς στην Κύπρο για 38 χρόνια βιώνουμε την εισβολή και την κατοχή από την Τουρκία. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό, εφόσον υποστηρίζετε με τόσο σθένος την ιδέα του έθνους
;
– Υποστηρίζω την ανεξαρτησία των κρατών. Αλλωστε κατά το παρελθόν έχουμε δείξει πόσο αντίθετοι ήμασταν τόσο προς την επέμβαση στο Ιράκ όσο και στη Λιβύη.

– Τότε γιατί η Ε.Ε. δεν μπορεί να αναγκάσει την Τουρκία να λογοδοτήσει για τα όσα έχει κάνει στην Κύπρο;

– Γιατί απλά δεν τους ενδιαφέρουν τα έθνη. Γι’ αυτό και συμφωνούν όλοι με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Εκτός βεβαίως από εμάς. Πρέπει κανείς να προσπαθήσει να καταλάβει την ιδεολογία τους (της Ε.Ε.). Οτιδήποτε έχει να κάνει με τις ρίζες του ανθρώπου, είναι σαν εμπόδιο στο εμπόριο. Η ταυτότητα, οι παραδόσεις, η Ιστορία αποτελούν εμπόδιο στα πολύ αισιόδοξα σχέδιά τους.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Θατσερισμός ή Χάος;




Του Ραφαήλ Καλυβιώτη
Είναι έκδηλη η ανησυχία διαφόρων συμπολιτών μας για την απαγόρευση των «συναθροίσεων» κατά την επίσκεψη της ηγέτιδας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και δη Καγκελάριο της Γερμανίας. Οργισμένες αντιδράσεις υπό το κράτος του λαϊκισμού και ακόμα χειρότερα υπό την στήριξη επίσημων κοινοβουλευτικών κομμάτων με έμμεσο τρόπο. Η συνθηματολογία περί «νέας Χούντας» ηχεί από τα στόματα μεμονωμένων ατόμων και μέσω της πολιτικής επικοινωνίας των κομμάτων που θέλουν να καταλάβουν την εξουσία διατρανώνεται με νομικίστικη επιχειρηματολογία και πολιτική προπαγάνδα ώστε να διαδοθεί το «αντι-χουντικό» μήνυμα και να γίνει το κάλεσμα για «αντίσταση».
Όμως, σύμφωνα με το Άρθρο 11, 2, Δικαίωμα του συνέρχεσθαι : …”Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.”
Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί επομένως είναι εάν απειλείται ή δεν απειλείται η κοινωνικοοικονομική ζωή της χώρας σε περίπτωση επεισοδίων κατά την επίσκεψη αρχηγού κράτους. Η κοινή λογική καταφάσκει. Τίθεται επομένως αμέσως αμέσως το ακριβώς επόμενο ερώτημα, δηλαδή, για ποιον λόγο η επιχειρηματολογία της κοινής λογικής μπαίνει στο περιθώριο.
Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική κουλτούρα. Οι συναθροίσεις τέτοιου τύπου είναι προϊόν μίας παρωχημένης κουλτούρας και δη αριστερίστικης, κατά την οποία το κράτος του Νόμου και η Ισχύς του εναπόκειται στην Βούληση των διαφόρων ομάδων. Οι ομάδες αυτές δεν σέβονται τα εκλογικά αποτελέσματα ενώ ταυτόχρονα εξανίστανται για “έλλειμμα Δημοκρατίας”. Η συντεταγμένη Πολιτεία, όταν οι ομάδες αυτές απαιτούν την κατάληψη της δημόσιας σφαίρας με Μέσον την βία, έχει το δικαίωμα να αμύνεται με όχημα την Βούληση της πλειοψηφίας. Η Βούληση της πλειοψηφίας χρησιμοποιεί την ύστατη δύναμη που διαθέτει, δηλαδή το Μονοπώλιο της Βίας κατά αυτών των ομάδων. Αυτό ακριβώς δηλαδή που δεν έκαναν όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις υπό τον φόβο του “πολιτικού κόστους”.
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι Κυβερνήσεις που δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος και επιδεικνύουν αποτελεσματική διοίκηση και διαχείριση, είναι και οι Κυβερνήσεις που μακροημερεύουν. Ο χρόνος θα είναι ο καλύτερος κριτής, αρκεί να υπάρξει.

πηγή: Αντίβαρο

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Ελλάδα: Τελευταία στάση πριν τον νεο-κομμουνισμό



του Θέμου Αναστασιάδη

Αν αποτύχει ο Σαμαράς και κυβερνήσει η χαλαααρή Αριστερά, όλη η Ευρώπη βρίσκει έναν νέο μπελά

Οι Αμερικάνοι που ξέρουν από κρίσεις και κάποιοι σοβαροί πολιτικοί παρατηρητές στην Ευρώπη που βλέπουν πέρα από τη Μέρκελ και το ΔΝΤ θεωρούν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας παίζονται πολύ περισσότερα από το μέλλον της στο ευρώ. Αν ανοίξει με την κατάρρευσή της η κερκόπορτα για ποικιλόμορφες αριστερόστροφες κυβερνήσεις διαμαρτυρίας, ο ιός θα μεταδοθεί τάχιστα σε Ιταλία και Ισπανία, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα καινούριο φαινόμενο: τον νεο-κομμουνισμό όπως εκφράζεται στη χώρα μας από τα διάφορα κόμματα, κομματίδια, Συνιστώσες κ.λπ., εντός, εκτός και επί τα αυτά της ευρύτερης Αριστεράς εν γένει που έχει ήδη το 35% και βάλε. (Ή μήπως είναι πια ακόμη πιο ψηλά;)

Ο νεο-κομμουνισμός, ή κατ’ άλλους μετα-κομμουνισμός, που ανθεί με διάφορες μορφές στην κλυδωνιζόμενη Ευρώπη, δεν έχει καμία σχέση φυσικά με τον νεο-φασισμό... Δυστυχώς! Διότι δεν πρόκειται για περιθωριακό κίνημα που είναι καταδικασμένο να μείνει σε μονοψήφια ποσοστά σαν την Ακροδεξιά, αλλά αγκαλιάζει όλο το κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που πλήττεται από την κρίση. Ο νεο-κομμουνισμός δεν έχει ακόμη καμία σχέση με τον παραδοσιακό κομμουνισμό. Δεν είναι επαναστατικό κίνημα, αλλά καθαρά διεκδικητικό: το όραμά του είναι εξουσία για την αναδιανομή... του ό,τι έχει περισσέψει, χωρίς σχέδιο και συγκροτημένη άποψη για το πώς μπορεί να υπάρξει καταρχάς πλούτος και δημιουργία. Είναι προϊόν της απελπισίας των τέως «προνομιούχων» και αναζητά λύσεις ευκολίας. Ομως η κατάρρευση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας υπό την πίεση της συνεχούς λιτότητας σε συνδυασμό με την ύφεση γεννούν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιους πελάτες για το νεο-κομμουνιστικό μέτωπο. Οταν βλέπεις να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν το ίδιο κόμμα ο απελπισμένος καταστηματάρχης που βουλιάζει στις ακάλυπτες επιταγές με τον τρομοκράτη-ληστή της Πάρου, τότε προφανώς δεν φταίει το… κόμμα που εισπράττει τη διαμαρτυρία αλλά οι συνθήκες που τη δημιουργούν. Παλιά έλεγαν ότι οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτ' άλλο από τις αλυσίδες τους. Ομως, το ότι οι τωρινοί μορφωμένοι άνεργοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι έχουν να χάσουν και τα εφάπαξ και τα επιδόματά τους κάνει τα πράγματα ίσως πιο επικίνδυνα.

Γιατί έχουν ακόμη να χάσουν και τις διακοπές τους και τα σπίτια τους και τα Ι.Χ. τους και τις σπουδές των παιδιών τους - όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα και «κεκτημένα» μέχρι σήμερα. Δεκάδες εκατομμύρια αγανακτισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις που το πολιτικό σύστημα -εντός και εκτός Ελλάδος- δεν είναι σε θέση να δώσει. Ας αφήσουμε λίγο τη χώρα μας απ’ έξω, γιατί για μας είναι αυταπόδεικτο πια πως αν δεν τα καταφέρουν τελικά ο Σαμαράς και η τρικομματική, και κυβερνηθούμε από οιουδήποτε είδους «αριστερή συμμαχία» με νεο-κομμουνιστικά στοιχεία που λέει παλαβομάρες, θα ξεκοπούμε μια και καλή από τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο κόσμο. Η σημερινή κυβέρνηση -καλή, κακή ή μέτρια- είναι όντως ο τελευταίος κρίκος με τον Δυτικό Πολιτισμό και την Ε.Ε. Απαξ και πέσει και έρθουν… «οι άλλοι», αυτοί που δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε μεταξύ τους για το αν είναι υπέρ ή κατά του ευρώ, θα αρχίσει ένας νέος κοινωνικοοικονομικός Μεσαίωνας για τον Ελληνισμό, τις φρικιαστικές διαστάσεις του οποίου δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε σήμερα. (Γιατί ο νεο-κομμουνισμός στην Ελλάδα έχει και κάποια κωμικοτραγικά στοιχεία: ο ηγέτης της Νέας Αριστεράς να διαμαρτύρεται από... τις διακοπές του γιατί δεν τον δέχεται ο Γιούνκερ! Ε, μάλλον ο πρόεδρος του Eurogroup δεν θα 'χε φέρει μαζί το μαγιό του! Στην περίπτωση του νεο-κομμουνισμού σίγουρα η ιστορία επαναλαμβάνεται και ως φάρσα.)

Δυστυχώς η πολιτική διάσταση λείπει εντελώς μέχρι σήμερα από την οπτική της Ε.Ε., ιδίως μάλιστα της Γερμανίας. Πολύ περίεργο! Η Ανγκελα δεν είναι και τόσο μικρή για να μη θυμάται τον Χόνεκερ, και το «Τείχος», που ακόμα και οι φίλοι της οι Φινλανδοί τής είπαν να μην ξαναχτίσει σαν σύνορο Βορρά - Νότου. Ο Σόιμπλε δεν μπορεί να αγνοεί ότι χρειάστηκε να πληρώνουν όλοι οι Ευρωπαίοι μια εικοσαετία έως ότου ενσωματωθούν τα «ορφανά» της Ανατολικής Γερμανίας. Απαιτήθηκαν τεράστια ποσά για να απεξαρτηθούν όχι μόνο οι Ανατολικογερμανοί, αλλά και οι Πολωνοί, οι Τσέχοι, οι Ούγγροι, όπως και οι βαλκανικές χώρες απ’ τα ερείπια της σοβιετικής τραγωδίας. Γι’ αυτό και συγκριτικά μοιάζει εντελώς παράλογο και ανεύθυνο να αφεθεί μια καθαρά ευρωπαϊκή χώρα, με σταθερή δυτική προσήλωση, να διολισθήσει σε έναν νεο-κομμουνιστικό εφιάλτη μόνο και μόνο επειδή τα ελλείμματά της είναι μεγαλύτερα από άλλων χωρών. Είναι σαν να ’χεις ένα παιδί που είναι πίσω στα μαθήματα και για να διορθωθεί το αποβάλλεις οριστικά από το σχολείο.

Ο νεο-κομμουνισμός, λοιπόν, η νέα αριστερή τάση που σαν αντίδοτο στην απελπισία προτείνει τη νοσταλγία για τα «χαμένα κεκτημένα» και έχει ως εργαλείο του τη σκόπιμη αοριστία, δεν είναι μια καθαρά ελληνική υπόθεση. Ο σχηματισμός μιας αριστερόστροφης κυβέρνησης ΕΥΚΟΛΙΑΣ «πάντων των διαμαρτυρόμενων» μπορεί να αποσταθεροποιήσει όχι μόνο την Ευρώπη και το γιούρο, αλλά κατ’ επέκταση τη Δύση ολόκληρη. Αρα, να μη μας λένε -όπως ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, αλλά και ο Ολάντ- ότι το θέμα είναι μόνο στα χέρια μας. Είναι και στα δικά τους. Θέλουν να ξυπνήσουν ξανά οι εφιάλτες της Βαϊμάρης, αλλά και κυβερνήσεις τύπου Κερένσκι, με αμέτρητους «θολωμένους» μεσογειακούς λαούς να ζητούν τα «κλεμμένα» (όνειρα) πίσω;  Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Κι αλήθεια, πιστεύουν ότι τόσο σημαντικές αποφάσεις για την ανθρωπότητα μπορεί να εξαρτώνται από την έκθεση των λογιστών της Τρόικας; Σοβαρά μιλάμε; Η Ελλάδα υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία της το τελευταίο οχυρό απέναντι στη βαρβαρότητα. Μία ακόμα ζούμε τώρα. Το καταλαβαίνουν, άραγε;

πηγή: Πρώτο Θέμα

Χρεοκοπία, πολιτική και ηθική



Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η κρίση ανοίγει τα μάτια, τουλάχιστον σε όσους θέλουν να τα ανοίξουν, και μας δείχνει με τρομερή διαύγεια όσα από χρόνια συνόδευαν τον δημόσιο βίο και τα προσπερνούσαμε. Ενα κυρίως: τη φθορά της δημοκρατίας, τη δυσφορική μεταδημοκρατία, έτσι όπως την οσμιζόμαστε να μας κυκλώνει από καιρό, και τώρα τη βλέπουμε να αποσαθρώνεται μπρος στα μάτια μας και να μας σκεπάζει με τα σαρίδια και τ’ αποκαΐδια της χαμένης ύλης της.
 
Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, και πολύ νωρίτερα ακόμη, επισημαίναμε όχι μόνο τη διάχυτη δυσφορία για το συστημικό αδιέξοδο και τις βαρύτατες ευθύνες των ηγετικών ελίτ, αλλά και το γεγονός ότι η κρίση είναι κατ’ ουσίαν βαθύτατα πολιτική, ως εκ τούτου οι λύσεις δεν μπορούν παρά να είναι αναλόγως πολιτικές, αναγεννητικές του πολιτεύματος εν γένει, και όχι τεχνικές διαχείρισης του οικονομικού προβλήματος. Ωστόσο, τρία χρόνια από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, και αφού εν τω μεταξύ έχουν ήδη μεσολαβήσει δύο Μνημόνια, μία επίσημη χρεοκοπία διά της αναδιάρθρωσης χρέους, μία καθαίρεση πρωθυπουργού, μία δικομματική κυβέρνηση υπό τεχνοκράτη πρωθυπουργό, δύο εκλογικές αναμετρήσεις και μία τρικομματική κυβέρνηση, το ελληνικό πρόβλημα εξακολουθεί να προσεγγίζεται ως οικονομικό και όχι ως πολιτικό.
 
Δύο από τις πολλές όψεις της πολιτικής παρακμής: η ασύμμετρη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου· και η ηθική απαξίωση της δημοκρατικής λειτουργίας και των πολιτικών προσώπων. Και τα δύο συμπτώματα της φθαρμένης δημοκρατίας διαπερνούν την τρέχουσα ρητορική με πολλούς τρόπους, φανερά ή έμμεσα· και τα δύο συμπτώματα δείχνουν πόσο εξασθενημένα είναι τα θεμέλια του δημοκρατικού κράτους.
 
Τη δυστροφική και στρεβλή σχέση δημόσιου–ιδιωτικού τη διαπιστώνουμε στον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι Ελληνες τον χώρο, την ίδια τους την πατρίδα, αλλά και τις λειτουργίες του κράτους. Οσο νοικοκύρηδες είναι στον ιδιωτικό τους χώρο και μαχητικοί υπερασπιστές του, τόσο αδιάφοροι ή και εχθρικοί είναι απέναντι στον κοινόχρηστο δημόσιο χώρο. Η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή, λαμβάνει όλη τη φροντίδα και την ενέργεια· ο δημόσιος χώρος, το κοινό, επαφίεται στη φροντίδα των αιρετών αρχόντων ή στην τύχη του, όταν δεν αντιμετωπίζεται ως λεία. Η αδιάφορη–εχθρική σχέση με τον δημόσιο χώρο, δηλαδή με την υλική έκφραση της δημόσιας σφαίρας, επεκτείνεται αναλόγως και στους άυλους θεσμούς και στις λειτουργίες του δημοκρατικού κράτους: η συμμετοχή δεν εκλαμβάνεται ως ευθύνη και συνεργασία, αλλά ως συναλλαγή. Από αυτή την άποψη, η πελατειακότητα, ένα πολύ πρώιμο χαρακτηριστικό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εξακολουθεί να κυριαρχεί στην ύστερη ελληνική δημοκρατία, μαζί με άλλα μετανεωτερικά χαρακτηριστικά.
 
Ενα απ’ αυτά τα μετανεωτερικά στοιχεία είναι η εμμονική ρητορική περί απομείωσης του κράτους, νεοφιλελεύθερης καταγωγής: το κράτος φταίει για όλα τα δεινά, το κράτος πρέπει να μειωθεί έως εξαφανίσεως, λιγότερο κράτος κ.ο.κ. Ενώ είναι απολύτως ορθό και θεμιτό να ζητάμε δίκαιο, ορθολογικό και αποτελεσματικό κράτος, προ πάντων δημοκρατικό, ώστε να εγγυάται την ισότητα, απεναντίας είναι εντελώς ανορθολογικό και ανιστορικό να ζητάμε την εξασθένηση του εργαλείου επειδή ο χρήστης είναι φαύλος ή ανίκανος. Η εξαχρείωση των πολιτικών προσώπων και των κρατικών λειτουργών δεν θα εξαφανιστεί αν εξασθενήσει το κράτος. Αντιθέτως, μόνο ένα λειτουργικό, ισχυρό δημοκρατικό κράτος μπορεί να εγγυηθεί την ισονομία, τη δικαιοσύνη, τον έλεγχο της αυθαιρεσίας και των σφετεριστών της εξουσίας.
 
Σε αυτό το σημείο εισέρχεται το άλλο σύμπτωμα της εγχώριας μεταδημοκρατίας: η ηθική απαξίωση των πολιτικών προσώπων και των θεσμών. Μια βασική έκφραση, αλλά και αιτία μαζί, είναι η αυτοπροστασία των πολιτικών από τον έλεγχο και την τιμωρία, η περιβόητη ασυλία που έχουν θεσπίσει για τους εαυτούς τους. Αλλη έκφραση είναι η πεισμώδης εθελοτυφλία ενώπιον των φαινομένων διαφθοράς και η κυνική απόρριψη της πολιτικής ευθύνης. «Οποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα!»
 
Με αυτά τα λόγια ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης όρισε προ ετών, επί Ισχυράς Ελλάδος, το πολιτικό πλαίσιο της μη διερεύνησης σκανδάλων και της ατιμωρησίας. Δυστυχώς για τον πρώην πρωθυπουργό και για την ασθενή δημοκρατία, πλειάδα κορυφαίων συνεργατών και υπουργών του ευρέθησαν αργότερα διωκόμενοι ή υπόδικοι για τεράστια σκάνδαλα, από τους Μαντέλη και Τσουκάτο έως τον Τσοχατζόπουλο.
 
Εκτοτε το σημιτικό πλαίσιο, υπονομευτικό και εξευτελιστικό για την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία, διευρύνθηκε από άλλους ικανούς συνηγόρους: η εντυπωσιακά κυνική διάκριση του «νόμιμου» από το «ηθικό», κατά Γιώργο Βουλγαράκη, παραμένει ισχυρή και δραστική έως σήμερα, όπως επιβεβαίωσε έργω και λόγω ο Βύρων Πολύδωρας, για μία ημέρα πρόεδρος της Βουλής. Το νόμιμο δικαίωμα του νεποτισμού επικαλέστηκε κι αυτός.
 
Κανείς όμως εισαγγελέας δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή του πολιτικού κόσμου. Αντιθέτως, ο κυνισμός, η νομότυπη ανηθικότητα, η αλαζονεία και η απληστία των αιρετών, εντέλει η προδοσία της ηθικής αποστολής του αιρετού και η κατοδολίευση της εντολής, οδήγησαν στο μαζικό μούτζωμα της Βουλής και στα τυφλά γιαουρτώματα.
 
Η ηθική εξαχρείωση των προσώπων σημαίνει εκχώρηση εξουσίας σε εξωθεσμικά κέντρα, εκτός δημοκρατικού ελέγχου: ο ηθικά επιλήψιμος πολιτικός είναι πολλαπλώς εκβιαζόμενος, ουσιαστικά όμηρος. Η δε δημόσια σφαίρα μετατρέπεται σε αρένα σύγκρουσης οργανωμένων συμφερόντων, όπου κατασπαράζονται όλοι: έντιμοι, Δον Κιχώτες, εισαγγελείς, θεσμοί και ιδέες. Η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής.

πηγή: Καθημερινή

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Η δικτατορία των "Αντικειμενικών"

γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Με έναν παράδοξο -είναι η αλήθεια- τρόπο επανήλθε στην ελληνική επικαιρότητα η φαρσοκωμωδία των «Ολυμπιακών Αγώνων», επιβεβαιώνοντας το αξίωμα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Στην αλήστου μνήμης εποχή του 2004 και των όσων προηγήθηκαν στο απίστευτο «φαγοπότι» δημοσίου χρήματος από το 1997, κράτος και οικονομικό παρακράτος καλούσαν τους πάντες ώστε να «ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα»!
Τα «Olympic Games» του 2004 υπήρξαν η αποθέωση και ταυτόχρονα το σημείο τέλους μιας απόλυτης παρακμής η οποία επιβλήθηκε στην Ελλάδα στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», της «κοινωνίας της πληροφορίας» και του πολυπολιτισμού. Αυτή ακριβώς ήταν η χρονική περίοδος κατά την οποία δημιουργήθηκε ένα πραγματικό τέρας το οποίο υπήρξε πανταχού παρόν στην δημόσια ζωή. Αρχής γενομένης από τον πολιτικό υπόκοσμο των σημιτικών «εκσυγχρονιστών», στην σχολική εκπαίδευση του πολυπολιτισμικού «οράματος», στην δημοσιογραφία με τους κάθε λογής ινστρούχτορες και παντογνώστες, στην τηλεόραση
της μεσημεριανής εκπόρνευσης, στην οικονομία με τους «εθνικούς εργολάβους», και τέλος, στον αθλητισμό που κατά έναν θαυμαστό πραγματικά τρόπο συναντιούνταν όλοι οι ανωτέρω.
Ποιος αλήθεια μπορεί να ξεχάσει την προ-ολυμπιακή Ελλάδα, με τα δεκάδες κάθε χρόνο «meeting» στίβου, τα οποία ανάγκαζαν να παρακολουθούν παιδικές κατασκηνώσεις (!) για να έχει λίγα γεμάτα καθίσματα το στάδιο; Από το 1997 μέχρι το 2004, η έννοια του αθλητισμού μετατράπηκε σε μια γιγαντιαίων διαστάσεων βιομηχανία. Πιθανοί και απίθανοι, από εργολάβοι και καναλάρχες μέχρι καφετζήδες συντονίστηκαν σε μια τρομακτική και λυσσώδη κατασπάραξη δημοσίου χρήματος. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Ήταν ο «χρυσούς αιών» της τηλεοπτικής δημοκρατίας, με τα χρήματα να πέφτουν βροχή, τα δάνεια επίσης και την κοινωνική πανώλη των «life style» επαρχιωτών εκδοτών, στο απόγειό της. Και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να πει κάτι διαφορετικό! Η περίοδος αυτή ακόμη είναι χαρακτηριστική διότι με αφορμή το «live your myth in Greece», δημιουργήθηκαν μια σειρά από παρασιτικά επαγγέλματα, άγνωστα μέχρι τότε στην ελληνικήκοινωνία. Επαγγέλματα όπως του «αντικειμενικού δημοσιογράφου », του «πανελίστα», του «manager», του «συμβούλου επιχειρήσεων », του «διανοούμενου» κλπ. Όλα αυτά συνδέθηκαν μεταξύ τους, πέρα από την κερδοσκοπία, και με κάτι άλλο ακόμη χειρότερο: την καινοφανή έννοια του «πολιτικώς ορθού», μια απίστευτη ιερά εξέταση, μια στυγνή δικτατορία σκέψης και γνώμης, με την οποία οποίος ερχόταν έστω και κατά φαντασία σε αντίθεση, είχε διαγράψει το οποιοδήποτε δημόσιο μέλλον του. Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, μέχρι και το εργασιακό περιβάλλον, άπαντες έπρεπε να μιλούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ύφος και λεξιλόγιο, αν ήθελαν να παραμείνουν μέρος αυτού του κοινωνικού βόθρου της «κοινής γνώμης». Η πολυπολιτισμική και εκσυγχρονισμένη Ελλάδα της ΟΝΕ και των «Ολυμπιακών Αγώνων», ήταν πλέον γεγονός. Αλλά όπως όλες οι κομπίνες έτσι και αυτή είχε το τέλος της, χάθηκε μέσα στα ίδια τα κοινωνικά συντρίμμια ψύχων και ανθρώπων τα οποία δημιούργησε.
Κανείς φυσικά δεν λογοδότησε, κανείς δεν πλήρωσε τον λογαριασμό, τον οποίο έστειλαν στα γνωστά κορόιδα... Και την ώρα που οι περισσότεροι Έλληνες σχεδόν είχαν ξεχάσει αυτόν τον φρικτό εφιάλτη, βιώνοντας πλέον τα απόνερα του, ήρθε αυτή η κωμικοτραγική ιστορία με την Ελληνίδα αθλήτρια να τους τον θυμίσει. Να τους θυμίσει για μια ακόμη φορά ποιο ήταν, και συνεχίζει να είναι, το αποκρουστικό δημιούργημα όλων αυτών των χρόνων της πλαστικής ευδαιμονίας, το οποίο νοσταλγούν οι κάθε λογής εργατοπατέρες και «μνημονιομάχοι».
Δεν πρόκειται καν να ασχοληθούμε με το ανέκδοτο της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου. Το αν είναι ρατσιστικό ή αν η συγκεκριμένη κοπέλα το είπε για να «δηλώσει την φυλετική της ανωτερότητα εις βάρος των οικονομικών μεταναστών» όπως είπαν οι γνωστοί ψυχοπαθείς από τηλεοράσεως, το αφήνουμε στην ελάχιστη λογική κρίση του καθενός.
Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ο απίστευτος συντονισμός της σύγχρονης ιεράς εξέτασης. Όλα εκείνα τα κοινωνικά παράσιτα τα οποία βίασαν την ελληνική πατρίδα επί χρονιά, βρήκαν και πάλι την ευκαιρία να ξεσαλώσουν. Οι ίδιοι και οι ίδιοι για μια ακόμη φορά: «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί ινστρούχτορες, πολιτικοί απατεώνες, διαπλεγμένοι φοροφυγάδες, των οποίων εθίγησαν τα αντιρατσιστικά τους αισθήματα από το «ρατσιστικό παραλήρημα» (!) μιας νεαρής αθλήτριας, την οποία κυριολεκτικά εξευτέλισαν και κατασπάραξαν.
Άθελα τους όμως δημιούργησαν, έστω και με τον τρόπο αυτό, ένα ηρωικό πρότυπο σε μια ταπεινωμένη ελληνική κοινωνία, η οποία ασυνείδητα ταυτίστηκε με την Βούλα Παπαχρήστου. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία ταυτίστηκε με την ελληνίδα αθλήτρια, διότι ένιωσε πως αυτή που την κατασπαράσσουν είναι ακριβώς οι ίδιοι που επί δώδεκα χρόνια κατασπάραξαν ένα ολόκληρο λαό.
Όσο για την συντονισμένη «αντιρατσιστική» εκστρατεία, δεν μας εκπλήσσει. Και αυτό γιατί παραλλάσσοντας την φράση του Samuel Johnson, γνωρίζουμε πως ο αντιρατσισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.

πηγή: elkosmos.gr

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Από την ιδεολογία του ΟΧΙ στον πόλεμο ιδεών



του Γιάννη Πήλιουρα

Ένα απο τα μεγαλύτερα εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει ο λαός μας στη σύγχρονη πολιτική του πραγματικότητα είναι η παιδική ασθένεια του ΟΧΙ σε όλα! Σε μια εποχή όπου οφείλουμε να αλλάξουμε τις νοοτροπίες δεκαετιών, να προσαρμοσθούμε στα σύγχρονα δυτικά πρότυπα των οποίων τα πλεονεκτήματα απολαμβάνουμε καθημερινά, υπάρχει ένας άνευ ορίου αρνητισμός που υποδηλώνει την μηδενιστική τάση ενός λαού που αυτοκαταστρέφεται.

Η παραπάνω αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί να μεταμφιεστεί με το αντικοινοβουλευτικό σύνθημα του καψίματος της Βουλής, της κρεμάλας στους 300 ή στην επιλογή της ιδιώτευσης αφού "όλοι ίδιοι είναι" και "με την πρώτη ευκαιρία θα φύγω απ' την Ελλάδα". Δεν πρέπει κανένας να αμφιβάλει ότι αυτές οι τόσο επίκαιρες συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα όχι της οικονομικής κρίσης η οποία για ακόμη μια φορά έκανε την εμφάνισή της στην χώρα μας, αλλά της συντονισμένης και απόλυτα ενορχηστρωμένης επανάληψης συνθημάτων και συμπεριφορών διαφόρων μειοψηφιών, οι οποίες εκμεταλλευόμενες την ιδεολογική απραξία της πλειοψηφίας, κυριαρχούν με την ανέξοδη επαναστατική τους ρητορεία και τον έντονο μηδενιστικό τους αφορισμό.

Είναι το μονοπάτι των ανέξοδων ΟΧΙ που γεμίζουν τα αυτιά μας καθημερινά, στήνοντας λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες για τους αντιφρονούντες, ακολουθώντας πιστά τα πρότυπα των κομμουνιστικών δικτατοριών. Αυτή η τόσο επαναστατική επιλογή για όσους την επιλέγουν κρίνεται τελικά όχι μόνο αδιέξοδη αλλά και καταστροφική αφού δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το διογκώνει και το μετατρέπει σε μονόδρομο προς τον γκρεμό!

Κλασικό παράδειγμα ήταν το σύνθημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πριν την κρίση, στον οποίο συμμετείχε μέχρι πρόσφατα ο πολύ στη μόδα Κουβέλης, για μονιμοποίηση στο Δημόσιο των 1,5 εκατομμυρίων συμβασιούχων. Ένα σύνθημα τόσο ψηφοθηρικά δελεαστικό και ανέξοδο το οποίο στην πραγματικότητα τροφοδότησε ακόμη περισσότερο την ανευθυνότητα της κρατικοκεντρικής πολιτικής λογικής μας.

Κι αν για τους παροικούντες την Αριστερή Ιερουσαλήμ κάτι τέτοιο φαντάζει ιδανικό, με ονειρώξεις εξεγερμένων να μπουκάρουν στη Βουλή και να αναλαμβάνουν την εξουσία, είναι απορίας άξιο πως υπάρχουν άνθρωποι από την άλλη μεριά του Ρουβικώνα οι οποίοι χρησιμοποιούν την ίδια ακριβώς φρασεολογία και συνθήματα, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις και λεπτομέρειες, εκκολάπτοντας μια συνομωσία γύρω απ' όλα τα ζητήματα.

Αποτελεί λοιπόν κρίσιμο διακύβευμα η απενοχοποίηση του πολιτικού λόγου, η επανατοποθέτηση στο χάρτη των ιδεών και η δημιουργία προτεραιοτήτων. Σταθερή Κυβέρνηση ή Ακυβερνησία, Ασφάλεια ή Χάος, με την Ευρώπη ή με την Ασία, Εθνικά ομοιογενείς ή Πολυπολιτισμικά ανακατωμένοι είναι μερικά απ' τα διλήμματα που οφείλουμε να τοποθετηθούμε . 

Η απλή παρουσία και συγκατάθεση με την ψήφο δεν σημαίνει τίποτε πλέον. Ούτε φυσικά οι λογικές του χθες με καθεστωτικούς τρόπους συμπεριφοράς στα αρχηγικά κόμματα, μη δυνάμενα να αντέξουν την αντίθετη άποψη. Ο κομματισμός και η τυφλή εμπιστοσύνη στον αρχηγό πρέπει να δώσει τη σκυτάλη στην γόνιμη πολιτική παρουσία με προτάσεις και καλοπροαίρετη κριτική στηριζόμενη στα θεμέλια των ιδεών και της ηθικής που πρέπει να έχει ένας ενεργός πολίτης.

Κακός πολιτικός σημαίνει κακός πολίτης κι αυτό ίσως θα ήταν το καλύτερο και πιο περιγραφικό σύνθημα που θα πρέπει να κυριαρχήσει στις μέρες μας. Να αναλάβουμε επιτέλους ο καθένας τις ευθύνες του και να αναλογιστούμε την προσωπική μας συνεισφορά στο βούρκο της πολιτικής ανωμαλίας που ζούμε με την στάση μας.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Στην αναζήτηση της χαμένης ηγεσίας


του Ν. Μαραντζίδη* στην Καθημερινή

Επειτα απο τριάντα οκτώ χρόνια λειτουργίας της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας τα γνωρίσματα της σημερινής κατάστασης είναι τα εξής: α) οι πολιτειακοί θεσμοί δείχνουν ανήμποροι να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες, β) τα κυρίαρχα κόμματα αποσυντίθενται και μεταλλάσσονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς, γ) το κομματικό σύστημα κινείται προς την κατεύθυνση του ακραίου και πολωμένου πολυκομματισμού, δ) οι πολιτικές ηγεσίες ανίκανες να διασφαλίσουν την ευημερία των πολιτών δείχνουν αμήχανες και εγκλωβισμένες σε ξεπερασμένες πρακτικές, ε) οι πολίτες εκδηλώνουν πρωτοφανή οργή απέναντι στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, και στ) το κράτος αδυνατεί να προστατεύσει τη δημόσια ασφάλεια την ώρα που η δημοκρατική νομιμότητα τίθεται διαρκώς υπό αμφισβήτηση.


Ας είμαστε ειλικρινείς. Ολοι οι σοβαροί άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως, εφόσον οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν, η επόμενη Βουλή θα συνιστά ένα αξιοθρήνητο θέαμα. Η τελούσα, δικαιολογημένα, σε κατάσταση παράκρουσης ελληνική κοινωνία θα θελήσει ενδεχομένως να τιμωρήσει τους βασικούς πολιτικούς διαχειριστές της προηγούμενης περιόδου, επιλέγοντας οτιδήποτε, ακόμη και το πιο εξωφρενικό. Αντισυστημικά κόμματα και ανεύθυνοι πολιτικοί θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα διατυπώσει την πιο αντιευρωπαϊκή και αντιφιλελεύθερη τοποθέτηση. Με έναν μεγάλο αριθμό ακραίων βουλευτών εντός της αίθουσας, ο εκσφενδονισμός αντικειμένων προς τα υπουργικά έδρανα θα αποτελεί το μικρότερο κακό. Το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: θα μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα;

Στην πολιτική τα πράγματα δεν μένουν ποτέ στάσιμα· όταν δεν βελτιώνονται, χειροτερεύουν. Οταν, δηλαδή, οι θεσμοί δεν καταφέρνουν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της δημοκρατίας, τότε αυτή η τελευταία υποβαθμίζεται και κινδυνεύει αν όχι να καταρρεύσει, σίγουρα πάντως να παρακμάσει. Ο κίνδυνος προέρχεται από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: τον παλαιοκομματισμό και τον λαϊκισμό.

Παλαιοκομματισμός σημαίνει να επιμένεις να μην αντιλαμβάνεσαι πως το πολιτικό σύστημα -και μαζί με αυτό η κυρίαρχη ιδεολογία του, αυτή του συντεχνιακού κρατισμού- είναι υπεύθυνο για την κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα· πως κρίση χρέους σημαίνει σπάταλο κράτος, παντοκρατορία των κομμάτων, διαπλοκή, πελατειακές σχέσεις, εκτεταμένες συντεχνιακές ρυθμίσεις, κλειστή αγορά, αβουλία να αλλάξουν τα πράγματα, ατολμία ανάληψης πολιτικού κόστους. Ο παλαιοκομματισμός είναι ταυτισμένος με το μεγάλο και παρεμβατικό κράτος. Υπονομεύει και αντιστέκεται στις αναγκαίες αλλαγές. Οργανώνει συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με συντεχνίες και διαπλέκεται με κάθε ισχυρή ομάδα συμφερόντων.


Ο λαϊκισμός μολύνει διαρκώς και μεγαλύτερα τμήματα του πολιτικού οικοδομήματος της χώρας, κάνοντας ολοένα και πιο αισθητή την κυριαρχία του. Η μετάστασή του σε κάθε δημόσιο θεσμό, κάθε πολιτική πρακτική, κάθε δημόσιο λόγο πραγματοποιείται με τέτοια ταχύτητα, ώστε σε λίγο καιρό, φοβάμαι πως δεν θα υπάρχει επιστροφή.


Ο λαϊκισμός μετατρέπει τους πολίτες σε μια άλογη μάζα που περιφέρεται προς απροσδιόριστες κατευθύνεις, όπως ένα ακυβέρνητο καράβι. Ο λαϊκισμός δημιουργεί προσδοκίες, που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Γι’ αυτό επενδύει στο θυμικό των πολιτών και στον καιροσκοπισμό των πολιτικών ηγεσιών. Τη μια μέρα, για παράδειγμα, οι αγανακτισμένοι συγκεντρώνονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες για να βρίσουν το Κοινοβούλιο και τους πολιτικούς και την άλλη παρακαλάνε να αναλάβει τις τύχες της χώρας ένας τεχνοκράτης. Ολοι μαζί καταριούνται τις αλλαγές, που η χώρα οφείλει να πραγματοποιήσει και όλοι μαζί, πάλι, προσεύχονται για την παραμονή μας στο ευρώ. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως το έθνος κινδυνεύει να χάσει τα λογικά του, αν δεν τα έχει χάσει ήδη.


Ο λαϊκισμός μεταλλάσσεται διαρκώς, δημιουργώντας νέες εκδοχές δημαγωγικών ρητορικών που μπορούν να ικανοποιούν όλα τα γούστα και τις επιθυμίες. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, διακήρυττε επί δύο σχεδόν χρόνια, με αποφασιστικό ύφος μάλιστα, πως διέθετε τη συνταγή και είχε τις ικανότητες να την υλοποιήσει άμεσα. Είδαμε τι συνέβη. Η απότομη στροφή που πραγματοποίησε, χρειάστηκε την επίκληση της κομματικής πειθαρχίας και τις διαγραφές από τις βουλευτικές λίστες προκειμένου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, πάλι, με το μειλίχιο ύφος του, έχει πετύχει το ιδανικό για έναν πολιτικό: να εκφράζει αυτό που όλη η χώρα θα ήθελε να ακούσει. Υποστηρίζει ταυτόχρονα την παραμονή στο ευρώ, αλλά αρνείται κάθε αναγκαία αλλαγή είτε αυτή αφορά τις εργασιακές σχέσεις είτε τη συρρίκνωση του ρόλου του κράτους στην οικονομία. Παρουσιάζεται μια ακόμη εκδοχή του «λεφτά υπάρχουν», που αρκετοί, δυστυχώς, είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν εκ νέου.


Το μεγάλο ζητούμενο όμως είναι να υπερβούμε το επίπεδο των διαπιστώσεων. Οι κρίσιμες στιγμές που ζούμε, ίσως απαιτήσουν να μπει μπροστά εκείνη η εθνική ηγεσία, που θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων εμπνέοντας χωρίς να κολακεύει, συσπειρώνοντας χωρίς να διαιρεί, δίνοντας όραμα χωρίς να δημαγωγεί, μαθαίνοντας, εντέλει, από τα λάθη του παρελθόντος. Μια ηγεσία ικανή να εκφράσει ταυτόχρονα τη φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά και τμήμα της κεντροαριστεράς. Μια ηγεσία που θα ανασυστήσει το πολιτικό σκηνικό από τα συντρίμμια του. Στη δική μου συνείδηση, μια τέτοια ηγεσία δεν μπορεί να προκύψει από παρθενογένεση ή να συνιστά τον άγνωστο Χ της πολιτικής μας ζωής. Πρέπει να αποτελεί για τους πολλούς ένα αναγνωρίσιμο σημείο αναφοράς.


* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Πρέπει να μείνουν στην πατρίδα οι νέοι



Του Νίκου Χιδίρογλου

Ένα εκατομμύριο Έλληνες είναι άνεργοι. Το κύμα φυγής των νέων διογκώνεται, η πατρίδα αιμορραγεί. Δεν πρέπει όμως να αφήσουμε τη χώρα έρμαιο στις διαθέσεις του Λουκά Παπαδήμου και των όμοιών του. Καλό θα ήταν οι νέοι να μείνουν εδώ, παρά τις δυσκολίες και να το παλέψουν. Πως; Με όλα τα νόμιμα μέσα. Ο ακτιβισμός, θα εντάξει τους νέους στη συλλογική εθνική & κοινωνική δράση και θα τους καταστήσει συμμέτοχους στο γίγνεσθαι του τόπου.

Τι κάνει η εθνομηδενιστική πολιτική ηγεσία: προσπαθεί να φέρει τον νεαρόκοσμο στο αμήν, για να φύγει. Έτσι, γλιτώνει από «πονοκεφάλους». Το σχέδιό τους λέει ότι οι Έλληνες νέοι, θα «αντικατασταθούν» από υπανάπτυκτους τριτοκοσμικούς και πειθήνιους μετανάστες, οι οποίοι λόγω διαφορετικού πολιτισμικού υπόβαθρου, δεν συνδικαλίζονται και γενικότερα δεν απαιτούν και είναι λιτοδίαιτοι. Οι μισθοί πέφτουν και η χώρα γίνεται ελκυστικότερη λόγω χαμηλού κόστους παραγωγής, για τους «επενδυτές» (δηλαδή τους κερδοσκόπους).

Η διάλυση του εθνικού κορμού, η οποία θα επιτευχθεί, όπως θαρρούν κάποιοι, από τη δραστική μείωση του ελληνικού πληθυσμού και την καταστολή των πατριωτικών αντανακλαστικών των γηγενών, ανοίγει δρόμους και σύνορα (για την «ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου»). Τώρα, αν από τα σύνορα ξεχυθούν στη χώρα μας χιλιάδες κακοποιοί, οι οποίοι θα σκοτώνουν, θα βιάζουν, θα ληστεύουν και θα σπέρνουν τον τρόμο στην ελληνική γη (όπως ήδη συμβαίνει), αυτό δεν απασχολεί την καλά φυλασσόμενη αστική ελίτ, η οποία έχει άλλες ασχολίες: να μετρά τις καταθέσεις της και να μεριμνά για τη μακροημέρευσή της στην εξουσία.

Θέλω να πω στα νέα παιδιά το εξής: είμαι βέβαιος ότι πολλοί εξ όσων φύγουν, θα κάνουν σταδιοδρομήσουν στο εξωτερικό, όπου η αξιοκρατία ζει καλύτερες ημέρες απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Όμως, η επιτυχία δεν είναι έξω εγγυημένη, ενώ η προσαρμογή είναι πολλές φορές επίπονη, καθώς οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, οι συνθήκες όχι απαραίτητα ευκολότερες απ’ ό,τι στην Ελλάδα και η νοσταλγία τρυπά την καρδιά. Με λίγα λόγια, η ξενιτιά, είναι δύσκολη υπόθεση.

Κατ’ εμέ, η λύση είναι η παραμονή στη γενέθλια γη, η αυτοργάνωση, η δημιουργία υποδομών αντίστασης ενάντια στην εθνομηδενιστική κομπανία που διοικεί σήμερα τον τόπο και έχει βάλει στο μάτι τα κεκτημένα και τις κληρονομιές μας. Η αντίσταση, ήταν πάντα μια πρόκληση που οι πρόγονοί μας ποτέ δεν φοβήθηκαν. Οι νέοι πρέπει να προσπαθήσουν να πάρουν τα ηνία του τόπου από τα χέρια όσων πρόδωσαν τον τόπο και τις προσδοκίες μας και να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά.

Η φυγή δεν αποτελεί λύση. Κάποιοι, όπως και να έχει, θα μείνουν πίσω. Και είναι οι άνθρωποί μας. Θα τους αφήσουν οι νέοι στο έλεος των εθνομηδενιστών και των εποίκων της Νέας Τάξης Πραγμάτων;

πηγή: Εν Πειραιεί