Βασιλική Τζότζολα για τη λαθρομετανάστευση

Στο βιβλίο με τίτλο «Ανάγκη Δράσης – Συνηγορία για μια άλλη πολιτική» (Εκδόσεις Πόλις, 1998), ένα προσφιλές μας πρόσωπο προλογίζει: «Η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο για την Ευρώπη του 21ου αιώνα». Ένα χρόνο μετά (14.09.1999), το ίδιο πρόσωπο δίνει συνέντευξη στο περιοδικό «Κλικ» και αναφέρει: «Eμένα θα μου άρεσε να είχα δει συναυλίες στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Συναυλίες και στα Τίρανα, και στα Σκόπια. Kαι θα ήθελα σήμερα

μια συναυλία στο Κόσοβο. Yπέρ της συμφιλίωσης, υπέρ της ειρήνης. Ενάντια στον μονοεθνισμό».

Συνεχίζει το πολύ γνωστό μας πρόσωπο σε πρόλογο του βιβλίου  «Πετυχαίνω τη Συμφωνία» (Εκδ. Καστανιώτη), το 2001: «Πιστεύω στην πολυπολιτισμικότητα, σε μια παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία, βασισμένη στη διαφορετικότητα».

Αύγουστος 2010. Το διεθνώς γνωστό πρόσωπο παραθέτει νέα συνέντευξη στην εφημερίδα Christian Science Monitor: «Ο τρίτος δρόμος προς το Σοσιαλισμό απέτυχε. Xρειαζόμαστε έναν “τέταρτο δρόμο” και τα στοιχεία που αποτελούν αυτόν τον “τέταρτο δρόμο” είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση που θα θέτει τη διεθνή αλληλεγγύη πάνω από τα εθνικά συμφέροντα».

Αλήθεια, Φίλες και Φίλοι, ποιός προσφιλής και διεθνώς γνωστός τα είπε όλα αυτά

και κατά λέξη; Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.

Θα επικαλεστώ ακόμα μια συνέντευξη ενός πολύ γνωστού προσώπου, που δήλωσε ακριβώς έτσι:

«Δεν είσαι νόμιμος; Δεν μπορείς να περιφέρεσαι μέσα στη χώρα και να επιβαρύνεις το ιστορικό κέντρο (της Αθήνας).. Τότε, παίρνεις μια προσωρινή άδεια τριών ή έξι μηνών και πηγαίνεις σε τόπους όπου μπορείς να εργαστείς και σου παρέχονται ανθρώπινες συνθήκες ζωής, μέχρι να επιστρέψεις

στον τόπο σου». Όχι, αυτή η δήλωση δεν είναι του κ. Παπανδρέου. Αυτή η δήλωση ανήκει στην κα Άννα Νταλάρα, Υφυπουργό Εργασίας, αρμοδία για θέματα μετανάστευσης.

Το πρόβλημα της Ελλάδος, Κυρίες και Κύριοι, είναι ότι δε συνορεύει με το … Λουξεμβούργο.

Και αν αυτό το είχε συνειδητοποιήσει εγκαίρως το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου ως υπουργός Εξωτερικών το 2003 δε θα συμφωνούσε με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 343, γνωστό ως «Δουβλίνο ΙΙ».

Ούτε θα έβαζε σε πρώτη μοίρα την «αναπτυξιακή βοήθεια στις χώρες προέλευσης των μεταναστών» και τη φύλαξη των συνόρων μας σε δεύτερη μοίρα. Αλλά το αλαλούμ στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι καινούργια ασθένεια. Είναι ανίατη ασθένεια από παλιά. Όταν είναι αντιπολίτευση υπόσχεται «μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση» και όταν κυβερνά μετατρέπει την Ελλάδα σε μαγνήτη νέων κυμάτων παράνομης μετανάστευσης! Δηλαδή με τις αποφάσεις του το ΠΑΣΟΚ κλείνει την πόρτα των μεταναστών από την Ελλάδα προς άλλες κοινοτικές χώρες, αντί να κλείσει την πόρτα

των λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα. Η ΝΔ την πόρτα της λαθρομετανάστευσης θα την κλείσει,

μια και καλή, όταν θα ξαναέρθει στην Κυβέρνηση!

Το ΠΑΣΟΚ του melting pot, του multi-culti και της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν έχει καταλάβει ότι η ιδεολογία του στο θέμα της μετανάστευσης δεν είναι καν της μόδας! Άλλες Ευρωπαϊκές χώρες,

που εφήρμοσαν την πολιτική της πολτοποίησης, έσφαλαν. Αλλά το κατάλαβαν και τώρα προσπαθούν να το διορθώσουν.

Σας θυμίζω τις πρόσφατες δηλώσεις της κας Μέρκελ: «το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε πλήρως». Και προσθέτει ο Πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, Κάμερον:  «Για την ακρίβεια το πολυπολιτισμικό μοντέλο έχει πεθάνει». Και αποφασίζει την ενσωμάτωση της δεύτερης γενιάς μεταναστών στη «βρετανικότητα», ιδέα άγνωστη ως το 2005. Ο Θαπατέρο – ο εργατικός Θαπατέρο – μιλά για «ισπανικότητα». Στη Γαλλία, ο Σαρκοζί δημιουργεί Υπουργείο Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας – Εθνικής Ταυτότητας.

Σας θυμίζω, η νέα Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αφήρεσε τον επιθετικό προσδιορισμό «Εθνικός» από όλα τα υπουργεία, λες και ήταν μίασμα. Η μεταναστευτική μόδα πλέον επιτάσσει ενσωμάτωση, αφομοίωση

των μεταναστών προς το συμφέρον της φιλοξενούσας χώρας, προς το απόλυτο συμφέρον των ίδιων των μεταναστών.

Γιατί όπως αποδεικνύει η ευρωπαϊκή και διεθνής εμπειρία, η πολύ-πολιτισμικότητα παράγει γκέτο και δεν παράγει αρμονία στο διαπολιτισμικό πάντρεμα. Η θέση της ΝΔ αυτή είναι: «οι μετανάστες που επιλέγουν να ριζώσουν στη χώρα μας, πρώτα να νιώσουν Έλληνες. Και ύστερα να γίνουν Έλληνες. Μέσω της «Ημετέρας Παιδείας». Και εμείς, ως ΝΔ, δε φοβόμαστε να μιλήσουμε για Ελληνικότητα!

Επανέρχομαι στις δηλώσεις της κας Νταλάρα:  «είσαι παράνομος – σε στέλνουμε σε τόπους με ανθρώπινες συνθήκες ζωής, να εργαστείς, να μην περιφέρεσαι στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας»!Συμπέρασμα αβίαστο: η Κυβέρνηση μέσω της κας Νταλάρα αποφάσισε ότι ο επίγειος Παράδεισος,

η «Γη της Επαγγελίας» για τους μετανάστες βρίσκεται - κατά πως φαίνεται - κάπου ανάμεσα στα σύνορά μας με τη γείτονα χώρα Τουρκία, τον Ποταμό Έβρο και την Ορεστιάδα, την ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Εκεί, η ελαφρά και βαρειά εγκληματικότητα είναι ακόμη περιορισμένες. Το κλειδί της εξώπορτας βρίσκεται ακόμη πάνω στην κλειδωνιά. Τα κορίτσια και τα αγόρια της περιοχής παίζουν ακόμη χωρίς φόβο στις πλατείες και τις αυλές. Η βιομηχανία στην περιοχή; Σύντομα μηδενική. Η γεωργία; Σχεδόν εγκαταλελειμμένη. Τα ένσημα; Δυσεύρετα πλέον και για τους ντόπιους. Η πληθυσμιακή σύνθεση; Προς το παρόν αναλλοίωτη… Όλα αυτά προς το παρόν…

Προ μηνός ακούστηκε ότι το Υπουργείο Άμυνας θα παραχωρήσει «μη λειτουργούντα στρατόπεδα» της χώρας, προκειμένου αυτά να μετατραπούν σε χώρους φιλοξενίας λαθρομεταναστών. Υπήρξαν αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες… Προ εβδομάδος μου τηλεφώνησαν από την Ορεστιάδα

και την Αλεξανδρούπολη συγγενείς, φίλοι και συντοπίτες μου άγνωστοι … Ποιά είναι τα σχέδια της Κυβέρνησης για τον παραμεθόριο νομό Έβρου;

Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κ. Παπουτσής, ανακοίνωσε πρόσφατα τη δημιουργία «κέντρων πρώτης υποδοχής» και «κέντρων κράτησης παράνομων μεταναστών». Πληροφορίες λένε ότι ένα έως τρία εξ αυτών θα είναι στο Β. Έβρο.

Κι εδώ αρχίζουν οι εικασίες:

*Εικασία 1η: Τα κέντρα υποδοχής παράνομων μεταναστών θα εγκατασταθούν μακριά από τον αστικό ιστό των πόλεων. Τί μας είπε η κα Νταλάρα; «Δε μπορείς να περιφέρεσαι στο ιστορικό κέντρο…»!

Τί μας είπε ο κ. Παπουτσής, στις 23.12.10; «Χωρίς κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών δεν πρόκειται να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες στο κέντρο της Αθήνας και στα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα…» Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον θα γίνεται η μεταφορά παράνομων μεταναστών από την Αθήνα προς τον Έβρο!

*Εικασία 2η: Στον Έβρο θα γίνουν πλωτές φυλακές. Τι λέει ο Δήμαρχος Αλεξ/πολης, κ. Λαμπάκης, σε επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό: «Ματαιώστε την εγκατάσταση της πλωτής φυλακής αλλιώς

θα μας βρείτε αντιμέτωπους. Ιδρύστε στρατόπεδα «συγκέντρωσης» για τους δύστυχους παράτυπους μετανάστες σε άλλους χώρους πλην του Έβρου, γιατί ο Έβρος δεν αντέχει πλέον άλλη απαξίωση.

Σας ειδοποιώ ότι εάν δεν εισακουσθώ, μαζί με τους συνδημότες μου θα σταθούμε με τα σώματά μας εμπόδιο στην υλοποίηση της απαράδεκτης αυτής ενέργειας για τον Έβρο».

* Εικασία 3η: Οι παράνομοι μετανάστες θα κρατούνται μέσα στα κέντρα. Τι μας είπε η κα Νταλάρα; «Παίρνεις προσωρινή άδεια 3-6 μηνών και πηγαίνεις σε τόπους όπου μπορείς να εργαστείς και σου παρέχονται ανθρώπινες συνθήκες ζωής, μέχρι να επιστρέψεις στον τόπο σου». Η Κοινοτική Οδηγία 115/2008 (άρ. 15 παρ. 4,5) λέει: «Η Κράτηση είναι αναγκαία για να διασφαλιστεί η επιτυχής απομάκρυνση.

Κάθε κράτος-μέλος καθορίζει περιορισμένη περίοδο κράτησης, η οποία δεν μπορεί να υπερβαίνει το εξάμηνο. Οσάκις καθίσταται πρόδηλο ότι δεν υφίσταται προοπτική  απομάκρυνσης, η κράτηση παύει να δικαιολογείται  και το άτομο απολύεται αμέσως». Δηλαδή, οι μετανάστες στον Έβρο και «φθηνά εργατικά χέρια»  θα παρέχουν και κατάλυμα με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου θα διαθέτουν και οσάκις δεν υφίσταται προοπτική απομάκρυνσης, θα απολύονται αμέσως.

Ε, λοιπόν, όχι κύριοι της Κυβέρνησης! Στον Έβρο δεν ψάχνουμε για φθηνά χέρια! Δεν ψάχνουμε καν!

Και δεν υπάρχει χώρος και διάθεση ούτε για μετανάστες, ούτε για κέντρα φιλοξενίας, ούτε για κακή αλλοίωση του ντόπιου πληθυσμού!  Όπως καταλαβαίνετε, το μείζον θέμα στην περιοχή του Έβρου

σήμερα δεν είναι ο φράκτης. Είναι και αυτός.

Σας θυμίζω τι είπε ο Αντώνης Σαμαράς: «Ένας φράκτης δεν αρκεί. Και δεν λύνει το πρόβλημα.

Δεν είμαστε αντίθετοι να φρουρούνται τα σύνορα ακόμα κι έτσι. Αλλά δεν μπορείς να φτιάχνεις έναν νόμο που προσελκύει παράνομους μετανάστες και ύστερα να χτίζεις… φράχτη για να τους κρατήσεις απ’ έξω!» Το μέγιστο θέμα για την περιοχή είναι η ανικανότητα της Κυβέρνησης να αντιληφθεί ότι η μετακίνηση, η παραμονή και η φύλαξη παράνομων μεταναστών στο συνοριακό νομό Έβρου:

*Διευκολύνει την Άγκυρα στην προώθησή τους στην Ελλάδα.

*Μεγιστοποιεί τον κίνδυνο πληθυσμιακής αλλοίωσης στην περιοχή.

*Ωθεί τους Εβρίτες στο κατώφλι της μετανάστευσης, δηλαδή στη δική τους, την προσωπική και οικογενειακή μετανάστευση, έξω από τη χώρα!!

Φίλες και Φίλοι,

Στις 15.06.2010, το ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε απέναντι στον Ελληνικό λαό με ένα σύνθημα: "Μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Στόχος 0% λαθρομετανάστες." Και ύστερα έκανε τα εντελώς αντίθετα. Τα επίσημα στοιχεία ομολογούν την είσοδο μιας παράνομης … Ορεστιάδας στη χώρα κάθε μήνα! Στη μετανάστευση το ΠΑΣΟΚ τα έκανε όλα λάθος! Όπως και στην Οικονομία. Και στην Εξωτερική Πολιτική. Έκανε τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα δεσμεύτηκε. Σε όλους τους τομείς.

Εμείς απαντούμε: «Δεν θέλουμε την Ελλάδα περίκλειστο φρούριο. Αλλά δε θα αφήσουμε ποτέ να γίνει και ξέφραγο αμπέλι».

Οικουμενικά δικαιώματα και Πολυπολιτισμικότητα

Το άρθρο παρέμβαση μιας συγγραφέως που δεν προέρχεται από τις τάξεις της Δεξιάς σχετικά με την πολυπολιτισμικότητα που προσπαθεί να μας επιβάλει η Αριστερά ως δεδομένη, είναι ιδιαιτέρως σημαντικό! Για το λόγο αυτό το αναδημοσιεύουμε, με την ευχή να υπάρξει ζύμωση και τροφή για σκέψη χωρίς να ξεχνούμε το πολιτικό υπόβαθρο της συγγραφέως.

της Σώτης Τριανταφύλλου

Η διαµάχη γύρω από τις «πολιτιστικές» ιδιαιτερότητες των τσιγγάνων («πρέπει να τους επιβληθεί να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο»; «πρέπει να εφαρµοστεί στις κοινότητές τους ο νόµος περί παιδικής εργασίας;») και, αυτές τις ηµέρες, γύρω από τις ιδιαιτερότητες του ξεσηκωµένου Μαγκρέµπ, έχει, στην ουσία, λυθεί από το 1948, όταν ψηφίστηκε η Οικουµενική ∆ιακήρυξη των ∆ικαιωµάτων του Ανθρώπου. Η διακήρυξη απαντούσε σ’ ένα θεµελιώδες διακύβευµα στο τέλος του δευτέρου παγκοσµίου πολέµου: στην απαλλαγή της ανθρωπότητας από την απειλή του ολοκληρωτισµού. Με σκοπό να εξαλειφθεί το επιχείρηµα της πλήρους κυριαρχίας που προβάλλει ένα κράτος όταν διαπράττει εγκλήµατα κατά της ανθρωπότητας στο έδαφός του, οι χώρες-µέλη του ΟΗΕ έπρεπε να δεσµευτούν ότι θα σέβονται τα «οικουµενικά» δικαιώµατα. Μέχρι τότε, οποιοσδήποτε δικτάτορας –ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, καθώς και οι αρχηγοί των αποικιών και των προτεκτοράτων– θεωρούσε τον εαυτό του κυρίαρχο στη χώρα του˙ άρα, εξίσου ελεύθερο να προβεί σε γενοκτονία, σε µαζικές εκκαθαρίσεις, σε ρύπανση του περιβάλλοντος και σε άλλες εγκληµατικές αυθαιρεσίες που αφορούν ολόκληρο τον κόσµο.

Ψήφισαν τότε 48 από τις 58 χώρες-µέλη. Οκτώ χώρες απείχαν: η Νοτιοαφρικανική Ένωση εξαιτίας του απαρτχάιντ το οποίο εννοείται ότι καταδίκαζε η ∆ιακήρυξη·˙η Σαουδική Αραβία διότι δεν δεχόταν την ισότητα ανδρών-γυναικών˙ η Σοβιετική Ένωση (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία), η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Γιουγκοσλαβία µε το πρόσχηµα ότι η ∆ιακήρυξη δεν προχωρούσε όσο θα «έπρεπε» στα οικονοµικά και κοινωνικά δικαιώµατα, ούτε σ’ εκείνα των µειονοτήτων. Η Ρωσία αντιτέθηκε επίσης στην αυστραλιανή πρόταση να δηµιουργηθεί ∆ιεθνές ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων που να εξετάζει καταγγελίες πολιτών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωµάτων.

Κοντολογίς, υπήρχαν χώρες που δεν αναγνώριζαν την οικουµενικότητα των δικαιωµάτων αυτών. Και χώρες που, µολονότι την αναγνώριζαν, δεν είχαν πρόθεση να εφαρµόσουν το λεγόµενο «δυτικό µοντέλο» στις χώρες τους. Για παράδειγµα, ο εκπρόσωπος της Κίνας (όχι του Μάο· του Τσανγκ Κάι Σεκ) διαµαρτυρήθηκε για την κυριαρχία της δυτικής νοοτροπίας στις προτάσεις του ΟΗΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη εξίσου πειστική νοοτροπία που να εξασφαλίζει, θεωρητικά τουλάχιστον (το «θεωρητικά» είναι ήδη µεγάλο βήµα), δικαίωµα σε µια εθνικότητα, στην κοινωνική ασφάλιση, στην αξιοπρέπεια και στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αν και αυτή η διακήρυξη έχει µόνο δηλωτική και όχι νοµική εγκυρότητα, έπαιξε σηµαντικό ρόλο από το 1948: οι αποικιοκρατούµενοι λαοί αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία τους και το µαχητικό πνεύµα διαδόθηκε παντού στον κόσµο. Με κυµαινόµενα αποτελέσµατα πράγµατι.

Ποιο είναι το πρόβληµα που αναδύεται σήµερα εντονότερο από ποτέ: παρότι οι δυτικές δηµοκρατίες προβάλλουν σίγουρα ένα ελκυστικό µοντέλο ανθρωπίνων δικαιωµάτων, υπάρχει ένα µοιραίο διφορούµενο. Για παράδειγµα, προκειµένου να εξυπηρετήσει τα οικονοµικά της συµφέροντα στην Τυνησία, η Γαλλία στήριξε το δεσποτικό καθεστώς του Μπεν Αλί: οι αναπτυγµένες χώρες δεν αναγνωρίζουν καθεστώτα, αναγνωρίζουν κράτη. Υπό αυτή την έννοια βρισκόµαστε πάλι πριν από το 1948, όταν ο κάθε δικτάτορας µπορούσε να κάνει ό,τι θέλει στην επικράτειά του.

Από την εποχή της διακήρυξης του 1948, έχουν συµβεί, εκτός από µαχητικές διεκδικήσεις, µια σειρά φρικαλεότητες: τα εγκλήµατα του Μάο και του Πολ Ποτ, ο πόλεµος στο Βιετνάµ (όπου καταστρατηγήθηκαν όλοι οι κανόνες του πολέµου), η γενοκτονία στη Ρουάντα, η βαλκανική αποσύνθεση… Η διακήρυξη και γενικότερα η σταυροφορία της ∆ύσης για τα ανθρώπινα δικαιώµατα αποδείχτηκε µάλλον ανίσχυρη. Για λόγους διπλωµατίας –δηλαδή οικονοµικών και γεωπολιτικών συµφερόντων– οι δυτικές χώρες υιοθετούν τη στάση του Κρέοντα κι όχι της Αντιγόνης: τη στάση που θεωρούν «ρεαλιστική». Οι δικτάτορες είναι καλοί όσο µπορούµε να τους χειριζόµαστε! Ύστερα, όταν τους παρασύρουν κοινωνικά κινήµατα, ή καταβαραθρώνονται από την ίδια τους τη διαφθορά, γίνονται αυτοµάτως «κακοί». Αυτή η ευκαιριακή λογική υπαγορεύει την αµερικανική εξωτερική πολιτική ήδη από το 1948: οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες, όπως είναι ανυπολόγιστες οι επιπτώσεις της αποικιοκρατίας.

Η υποκρισία και οι αλλοπρόσαλλες συµµαχίες καταλήγουν στη συγκάλυψη των εγκληµάτων κατά της ανθρωπότητας: ποιος τολµά να προκαλέσει την Κίνα για το ζήτηµα του Θιβέτ και για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωµάτων στο έδαφός της; Ποιος τολµά να σύρει στα διεθνή δικαστήρια τη Ρωσία για το ζήτηµα της Τσετσενίας, ή το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και τα εµιράτα για την καταπίεση των γυναικών; Όχι µόνον δεν υπερισχύει στην πράξη το δυτικό µοντέλο αλλά αντιθέτως υποχωρεί: ο ΟΗΕ εµπιστεύεται την προεδρία επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώµατα στη …Λιβύη! Ώστε να µην εξαγριωθεί ο Καντάφι…

Εξάλλου, επικρατεί σύγχυση στο (λιγοστό) µυαλό της δυτικής Αριστεράς: άλλο πολυπολιτισµικότητα (γλώσσα, ιστορία/µνήµη, τέχνες, έθιµα), άλλο ανθρώπινα δικαιώµατα. Η πολυπολιτισµικότητα διευκολύνει τη συνύπαρξη και εµπλουτίζει την κουλτούρα µόνον όταν δεν παραβιάζονται τα οικουµενικά δικαιώµατα: για να το διατυπώσω µε κάτι αυτονόητο, δεν αποτελεί εκδήλωση «πολυπολιτισµικότητας» η ανταλλαγή γυναικών µε καµήλες ή ο ακρωτηριασµός των χεριών των κλεφτών. Ούτε το ότι το habeas corpus µπορεί να παραβιαστεί στη ∆ύση αποτελεί επιχείρηµα υπέρ αυτής της διεστραµµένης ιδέας για την πολυπολιτισµικότητα.

Με το να κάνουµε συµβιβασµούς στο πεδίο των οικουµενικών ανθρωπίνων δικαιωµάτων ώστε να µη θεωρηθούµε ανεπίτρεπτα «δυτικοί» (µιας και η επίθεση στη ∆ύση είναι του συρµού) εκθέτουµε σε κίνδυνο τα κεκτηµένα δικαιώµατα: το κοσµικό κράτος, την ισότητα ανδρών-γυναικών, την προστασία των παιδιών, τη δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης· όλα όσα κέρδισαν οι άνθρωποι µέσα από επίπονους κοινωνικούς αγώνες και επαναστάσεις.

πηγή: AthensVoice

Που οδηγεί η εύπεπτη κριτική

Παρακολουθώντας διάφορους αρθρογράφους σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, ανθρώπους που έχουν και κύρος και φανατικούς αναγνώστες, διακρίνω πάντοτε μια μεγάλη έλλειψη. Αφού παρουσιάζουν την οικτρή κατάσταση της πατρίδας μας, με εύηχα επίθετα και ειρωνικές εκφράσεις για άπαντες τους πολιτικούς, ολοκληρώνουν τα γραπτά τους με μια μίξη ουτοπικών και κενών εκφράσεων προκειμένου να κλείσουν το θέμα τους.

Αυτού του είδους την κριτική, συνηθίζουν να αναπαραγάγουν πολλοί άνθρωποι της Δεξιάς και του ευρύτερου χώρου της χωρίς να μπαίνουν καν στο κόπο να αναρωτηθούν αν η κριτική που ασκούν έχει κάποιο αντίκρισμα χωρίς αντιπρόταση. Αντιθέτως, χωρίς να αμφισβητήσουν στιγμή τα λεγόμενα του γράφοντος, κάνουν σημαία τους μια επικίνδυνη νοοτροπία μηδενισμού, που φτάνει στα όρια της μοιρολατρίας.

Κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι ο στόχος αυτών των αρθρογράφων. Αλλά εκεί οδηγούν έναν λαό που έχει χάσει τους ηγέτες εκείνους που θα τον οδηγήσουν στην ακμή. Και τον οδηγούν με τη δικιά τους γραφίδα, που παριστάνει την αθώα, έξω από τα κοινά, επιλέγοντας την πνευματική εξορία πράγμα συνηθισμένο για τους σύγχρονους διανοητές. Ξεχνάνε εύκολα τις επιταγές των αρχαίων φιλοσόφων, το σπήλαιο του Πλάτωνος και όλα όσα με πομπώδες ύφος αφηγούνται στις εξιστορήσεις τους.

Τα παραπάνω γράφονται προς γνώση και συμμόρφωση όλων εκείνων που έχουν επιλέξει να απέχουν από τη δράση και την μάχη ιδεών, με το φόβο μήπως τα επιχειρήματά τους καταπέσουν σαν χάρτινος πύργος. Η ουσία βρίσκεται στην αντιπρόταση κι όχι στις αναμασημένες επισημάνσεις ενός σάπιου πολιτικού συστήματος.

Δεξιός Ζ.

Περί της ενότητας της Κεντροδεξιάς

Η μεταπολεμική συγκρότηση της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα εκφράστηκε μέσα από τα κόμματα του Ελληνικού Συναγερμού και της ΕΡΕ. Η ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά τη Μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974, οριοθέτησε την Κεντροδεξιά στην Ελλάδα στη σύγχρονη μορφή της, επισφραγίζοντας ιστορικές και κοινωνικές διεργασίες δεκαετιών. Η Νέα Δημοκρατία, βασισμένη στην ιδεολογία του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, αναδείχθηκε στην κυρίαρχη πολιτική έκφραση στον χώρο της Κεντροδεξιάς, εξέφρασε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, και με τις κορυφαίες εθνικές στρατηγικές επιλογές της σφράγισε τη μοίρα του τόπου. Οπως και οι συγγενείς ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, η ελληνική Κεντροδεξιά πέτυχε να απαντήσει σε μεγάλες προκλήσεις που αφορούσαν τη συνολική πορεία του έθνους. Πρώτα από όλα, ανταποκρίθηκε στην ανάγκη για ανάπτυξη. Η οικονομική άνοδος που πέτυχαν- σε πρώτη φάση ο Α. Παπάγος, αλλά κυρίως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το 1955- ήταν το σημαντικότερο βήμα για τη δημιουργία μιας πραγματικής κοινωνικής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Κυρίως, ήταν μια βιώσιμη μορφή ανάπτυξης βασισμένης στην κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου, και όχι στην απλή αύξηση της κατανάλωσης μέσω του άλογου δανεισμού, μέθοδος που ακολουθήθηκε μετά το 1981 και αποτελεί το κύριο αίτιο για τη σημερινή πολύπλευρη κρίση. Η αντίληψη ότι η ανάπτυξη αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία εθνικών στόχων, για την κοινωνική ισορροπία και συνοχή, αλλά και για την προστασία της αξιοπρέπειας του έλληνα πολίτη, αποτελεί μια από τις σταθερές και βασικές προτάσεις της Κεντροδεξιάς.

Το 1975, υπό την ηγεσία του Καραμανλή, η Νέα Δημοκρατία έδωσε στη χώρα έναν πραγματικά σύγχρονο συνταγματικό χάρτη, πλήρως εναρμονισμένο με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και σε αρκετά σημεία εξαιρετικά τολμηρό, ακόμη και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Τέλος, από το 1961 ως το 1981, η ελληνική Κεντροδεξιά έκανε έναν γιγάντιο αγώνα (και στο εξωτερικό, αλλά, για να μην ξεχνάμε, και στο εσωτερικό!) για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη και επομένως για την παύση της μακραίωνης εθνικής μοναξιάς. Η Ευρώπη θα προσέφερε στη χώρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα: ασφάλεια, εδραίωση της δημοκρατίας, ανάπτυξη.

Η πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία της εκλογικής ήττας της 4ης Οκτωβρίου 2009 και οι ταχύτατοι ρυθμοί με τους οποίους κατόρθωσε υπό τη νέα ηγεσία της να ανακάμψει, όπως προκύπτει αδιαμφισβήτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών του Νοεμβρίου του 2010, απέδειξε ότι η κεντροδεξιά παράταξη μπορεί να ανακάμπτει από τις κρίσεις της, να ανανεώνεται και να ανασυντάσσεται, συνεισφέροντας δημιουργικά στη νέα πορεία που έχει ανάγκη ο τόπος.

Η δύναμη της ελληνικής Κεντροδεξιάς δεν ήταν τόσο η κομματική της ενότητα, που κατά καιρούς αμφισβητήθηκε. Ηταν κυρίως η ύπαρξη μιας ξεκάθαρης ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας και στόχευσης. Αυτό αποτελούσε τη βάση για τη δημιουργία των μεγάλων κοινωνικών πλειοψηφιών που στήριζαν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την πρόοδο της χώρας. Η ενότητα της Κεντροδεξιάς είναι σήμερα δεδομένη. Τόσο στο επίπεδο της λαϊκής βάσης όσο και στο επίπεδο των ιδεών. Αφού σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί διάσπαση η δημιουργία θνησιγενών πολιτικών μορφωμάτων, τα οποία ούτε κομίζουν κάτι το καινούργιο ούτε εκφράζουν κάποια κοινωνική δυναμική.

Τέτοια φαινόμενα στον χώρο της Κεντροδεξιάς υπήρξαν στο παρελθόν, αλλά στην πράξη λειτούργησαν στην αντίθετη κατεύθυνση από τις προσδοκίες των εμπνευστών τους. Το 1958 η απόπειρα διάσπασης της ΕΡΕ οδήγησε στην εκλογική απόδειξη της πολιτικής κυριαρχίας της. Μεταπολιτευτικά, η τύχη διαφορετικών πολιτικών κομμάτων, που φιλοδόξησαν να «τιμαριοποιήσουν» και να «τεμαχίσουν» την Κεντροδεξιά, επιβεβαίωσε τον «σιδηρούν κανόνα» στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Ολα αυτά τα εγχειρήματα ενδυναμώνουν την ισχύ του κυρίαρχου φορέα της και βοηθούν στη λαϊκή ενίσχυσή του, παρά συντείνουν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο στην αποδυνάμωσή του. Γι΄ αυτό και η συζήτηση που σήμερα επιχειρείται να ανοίξει αναφορικά με το ζήτημα αυτό είναι προσχηματική και αποπροσανατολίζει τον δημόσιο διάλογο από τα προβλήματα της κοινωνίας, δρώντας υποβοηθητικά στην ευρισκόμενη σε πολιτικό αδιέξοδο κυβέρνηση του ΠαΣοΚ. Η ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας είναι να οδηγήσει τη χώρα σε μια νέα μεταπολίτευση η οποία, με άξονες την αναϊεράρχηση των ηθικών αξιών, την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος και την υιοθέτηση ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, θα δώσει απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι το στοιχείο που θα καθορίσει το μέλλον της Κεντροδεξιάς και κατά προέκταση το μέλλον της χώρας.

Στην πολιτική αυτή πρόταση, που προκύπτει μέσα από έναν ευρύτατο διάλογο με την ελληνική κοινωνία, μπορεί να προσχωρήσει όποιος την αποδέχεται. Δεν θα πρέπει όμως να νοθευτεί η σαφής στόχευση για να επιτευχθεί μια «επίφαση ενότητας» της Κεντροδεξιάς. Αυτό θα μπορούσε να αποδεχθεί καταστροφικό για την Ελλάδα σε μια τόσο κρίσιμη εποχή όπως η σημερινή.

Ο κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του προέδρου της ΝΔ.
 

Δημοσιεύθηκε στο Βήμα (13/02/2011)

"Το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε" δηλώνει και ο Σαρκοζί

Μετά την Μέρκελ και τον Κάμερον, άλλος ένας ηγέτης της Δεξιάς δηλώνει ξεκάθαρα πως το πολυπολιτισμικό μοντέλο έχει αποτύχει. Πρόκειται φυσικά για τον Νικολά Σαρκοζί, τον Γάλλο Πρόεδρο, ο οποίος σε ανοικτή συνέντευξη του στην γαλλική τηλεόραση συμφώνησε με τους προαναφερόμενους αρχηγούς κρατών σχετικά με τον αποτυχημένο πολυπολιτισμικό τρόπο ζωής. Χαρακτηριστικά ανέφερε: " Μας απασχολούσε πολύ περισσότερο η ταυτότητα του ατόμου που έφτανε στη χώρα και όχι τόσο η ταυτότητα της χώρας που τον δεχόταν" ενώ χαρακτήρισε "αποτυχία" το όλο σκεπτικό της πολυπολιτισμικότητας. Μάλιστα, αναφέρθηκε και στο γεγονός των δημοσίων προσευχών των μουσουλμάνων στους δρόμους, μιλώντας ευθέως για προσηλυτισμό και αλλοίωση της εικόνας της Γαλλίας.

Η συνέντευξη δόθηκε σε μια εποχή που ο Σαρκοζί βρίσκεται στη δύση της προεδρίας του, την ώρα που οι πιέσεις από τα δεξιά του είναι αφόρητες, μετά και την ανάληψη της προεδρίας του FN από την Marine Lepen. 

σχόλιο: Είναι τραγικό το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει γραφτεί κάτι στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, όταν αυτή η συνέντευξη δόθηκε την Πέμπτη! Κατά τα άλλα είναι βέβαιο πως τα λάθη της Ευρωπαϊκής Δεξιάς τις προηγούμενες δεκαετίες, τα βρίσκει τώρα μπροστά της τόσο εκλογικά όσο και πολιτικά. Όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Η στροφή προς την εμπέδωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας με έμφαση στην εθνική ταυτότητα, θα αποτελέσει το μεγάλο στοίχημα όλων των ηγετών της γηρασμένης Δυτικής Ευρώπης. Θα επανέλθουμε σε αυτό το βασικό ζήτημα ατζέντας της Δεξιάς παράταξης.

πηγές: TF1 , France 24, UMP

Ποιοι Είμαστε

Είμαστε εκείνοι που δηλώνουμε Δεξιοί. Ξεκάθαρα. Χωρίς αναστολές και φόβο.

Είμαστε οι Έλληνες που δεν δηλώνουμε υποταγή στους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς της πατρίδας μας. Που δεν συμβιβαζόμαστε με το σάπιο savoir vivre των πολιτικών της Τρόικας. Είμαστε αυτοί που βγαίνουν μπροστά την ώρα που η Δεξιά παράταξη κάνει βήματα πίσω, διασπάται, κάθεται στον καναπέ. Η ιδεολογία της Δεξιάς δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ μια απλή πολιτική ατζέντα. Είναι μια στάση ζωής, ένα λάβαρο που καλούμαστε να κρατήσουμε έναντι των αντιπάλων μας.

Δεν δηλώνουμε απόντες από το προσκλητήριο αγώνα για τα δίκαια του ελληνικού λαού. Προσφέρουμε βήμα στους απανταχού Έλληνες που νιώθουν Δεξιοί, όποιο μετερίζι κι αν εκπροσωπούν αφού η Δεξιά παράταξη είναι μια κι αδιαίρετη. Μια παράταξη που λοιδωρήθηκε, κατηγορήθηκε, απομακρύνθηκε από τις αρχές και τις αξίες της, βρέθηκε έξω από τα κατεστημένα ΜΜΕ και κρύφτηκε κάτω από τις ντάνες των εκατομμυρίων σε μίζες και λαδώματα. Πολλοί μεταμφιέστηκαν σε δεξιούς και τώρα παριστάνουν τους μετριοπαθείς εφευρίσκοντας νέα ιδεολογήματα τύπου "μεσαίος χώρος", καθισμένοι σ' ένα βουλευτικό έδρανο που οι Δεξιοί μάτωσαν για να υπάρχει γι' αυτούς.

Δεν είμαστε αυτοί που κλείνουμε τα αυτιά στην άλλη άποψη. Η Δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία μας ως άτομα. Η Δικαιοσύνη μας αναγκάζει να κάνουμε αυτοκριτική αλλά και να αποφύγουμε τα μονοπάτια της συκοφαντίας και της λασπολογίας.

Στα λόγια πολλοί δηλώνουν Δεξιοί, Πατριώτες κλπ. Στο Διαδίκτυο ακόμη περισσότεροι. Αυτό το blog δημιουργήθηκε από ανθρώπους που δεν προτίθενται να παίξουν πολιτικά παιχνίδια για διαφημίσεις, ευνοϊκή μεταχείριση από πολιτικά γραφεία ή ρουσφέτια παπαγάλων της δημοσιογραφίας. ΕΜΕΙΣ, ανοίγουμε τη συζήτηση για τα προβλήματα που μας απασχολούν, για την ιδεολογική μας κατεύθυνση και τον πολιτικό πλουραλισμό μας. Κρατάμε ανοιχτή γραμμή με την κοινωνία και επιλέγουμε την γραπτή παρέμβαση όλων προκειμένου να αναπτυχθεί ξανά μια πνευματική αναγέννηση μέσα στις τάξεις της Δεξιάς. Δεν είμαστε ανεξάρτητοι. Είμαστε στρατευμένοι στον Αγώνα για την Αναγέννηση της Δεξιάς.

Τιμή μας λοιπόν να ακούμε να λένε: "Αυτός είναι Δεξιός"

Τεστ

Η αρχή μιας νέας προσπάθειας